Μπολσεβικισμός και συναγωγή.

 Οι Εβραίοι δεν θέλουν να ομιλούν οι αλλοι άνθρωποι, περί αυτών. Θέλουν να διατηρεί το κοινό την άποψιν ότι, αυτοί είναι αθώοι οπαδοί μιας θρησκείας. Δεν θέλουν να μάθουν οι μη-Eβραίοι την αλήθεια. Κατά συνέπεια, οι  Εβραίοι συγγραφείς εφημερίδων και οι δωροδοκηθέντες  μη-Εβραίοι φίλοι τους έχουν κάνει ό, τι μπορούν, για να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει τι έκαναν οι ίδιοι στην Ισπανία από το 1936 ως το 1939. Για να εκτρέψουν την προσοχή από την εβραϊκή ενοχή, οι Εβραίοι κατασκευαστές της κοινής γνώμης μιλούν για τον ισπανικό «εμφύλιο» πόλεμο!!



Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη στην Ισπανία ήταν ίδιο με αυτό που έχει συμβεί στη Σοβιετική Ένωση από το 1917: ένας πόλεμος από τους Εβραίους ενάντια στους μη-Εβραίους! Οι Εβραίοι θέλησαν να επιτύχουν στην Ισπανία αυτό, που είχαν ολοκληρώσει πολύ καιρό πριν στην ανατολή: θέλησαν να πάρουν τον έλεγχο του ισπανικού έθνους και να προσθέσουν ως σύμβολο της νίκης τους το κόκκινο αστέρι και το σφυροδρέπανο στην ισπανική σημαία. Το γεγονός ότι, οι Εβραίοι ήταν σε θέση να εξασφαλίσουν τη βοήθεια  κάποιων παραπλανηθέντων Ισπανών, ας μην μας παραπλανήσει ώστε να δούμε το γεγονός απλά ως ισπανικό «εμφύλιο» πόλεμο.



Εάν τα γεγονότα της εποχής μας, πρόκειται να αποτελέσουν μια χρήσιμη προειδοποίηση στις ερχόμενες γενεές, οι ιστορικοί πρέπει να καταστήσουν αυτό σαφές: Ο πόλεμος στην Ισπανία ήταν μια πράξη της εβραϊκής παγκόσμιας συνωμοσίας για να υποδουλώσει τους Ισπανούς. Αυτός ο εβραϊκός πόλεμος στο νοτιοδυτικό σημείο της Ευρώπης προγραμματίστηκε για να επεκταθεί, από μια εβραιοκρατούμενη Ισπανία, στη Γαλλία και έπειτα στην υπόλοιπη  Ευρώπη. Ανέμεναν ότι, ο στρατός του Στάλιν, που στεκόταν έτοιμος στην ανατολή, θα ολοκλήρωνε την εβραϊκή κυριαρχία της Ευρώπης.



Το γεγονός ότι, ο πόλεμος των κομμουνιστών στην Ισπανία ήταν ένας εβραϊκός πόλεμος έγινε εμφανές από μερικά εντυπωσιακά γεγονότα: Οι χριστιανικές εκκλησίες πυρπολήθηκαν, ιερείς δολοφονήθηκαν  και τα κόκκαλα των ιερών καλογριών αφαιρέθηκαν από τας κρύπτας  τους και περιϋβρίστηκαν  από τους υπανθρώπους. Αλλά οι συναγωγές σώθηκαν από την καταστροφή και κανένας ραβίνος δεν έχασε τη ζωή του στις μαζικές σφαγές, που πραγματοποίησαν οι μπολσεβίκοι. Αυτό που συνέβη στην Ισπανία συμβαίνει σήμερα στο έδαφος των Σοβιετικών, στο έδαφος που ονομαζόταν κάποτε Ρωσία. Η διαταγή του Στάλιν να κάψει τα πάντα για να μην περιέλθουν στα γερμανικά χέρια επεκτείνεται σε όλα, πλην των συναγωγών. Στην αρχή της επανάστασης των μπολσεβίκων, οι χριστιανικές εκκλησίες καταστράφηκαν ή μετατράπηκαν σε κινηματογραφικές αίθουσες ή αποθήκες εμπορευμάτων και χριστιανοί ιερείς δολοφονήθηκαν κτηνωδώς.



Αλλά οι συναγωγές, οι αποκαλούμενες ως κρησφύγετα  κλεφτών στην καινή διαθήκη της Βίβλου, συντηρήθηκαν, και οι ραββίνοι μπορούσαν να συνεχίσουν να προσεύχονται και να καταρώνται τους χριστιανούς στο όνομα του Θεού τους Γιαχβέ. Δεν είναι  απόδειξη ότι η μάχη των μπολσεβίκων υπέρ του αθεϊσμού στοχεύει μόνο στους μη Εβραίους; Και δεν είναι αυτό μη σαφής απόδειξη ότι, αυτό που παρουσιάζεται στον κόσμο ως μπολσεβικισμός, δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από μια απολύτως εβραϊκή υπόθεσις;



Ποτέ πριν ο κόσμος δεν είδεν τόσο σαφώς την πραγματοποίηση  του ταλμουδικού νόμου: «Κάθε Εβραίος έχει το καθήκον να εργαστεί για να κάψει ολοσχερώς και να καταστρέψει τις χριστιανικές εκκλησίες. Οι Άγιοι πρέπει να υβρισθούν και οι ιερείς να σκοτωθούν.» (Schulchan-schulchan- aruch, Jore be'ah, σελίδα 146, 14. Aboda zarah και Hilschoth.)



Το τέλος της μάχης ενάντια στο στρατό των μπολσεβίκων στην ανατολή είναι η γερμανική νίκη και επομένως η νίκη της μη-εβραϊκής ανθρωπότητας  επί  του πιο επικίνδυνου οργάνου των Εβραίων παγκόσμιων καταστροφέων. Η αιτία της παγκόσμιας κακοτυχίας, εντούτοις, θα εξαλειφθεί για πάντα μόνο όταν καταστραφεί ο Ιουδαϊσμός  στο σύνολό του.

Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών»

 (Πρόκειται για κείμενα των Ιουδαίων τα οποία αποκαλύφθηκαν το 1902 από τον Ρώσο Σέργιο Νείλο. Αμέσως μετά την αποκάλυψή τους οι Εβραίοι αγόραζαν όλα τα αντίτυπα, και αφού είδαν ότι δεν πετύχαιναν στο σκοπό τους, άρχισαν να λένε - μέχρι της σήμερα - ότι αυτά είναι ψέματα και προέρχονται από τους εχθρούς τους! Όπως όμως θα δούμε, σχεδόν όλα τα πρωτόκολλα έχουν επαληθευθεί ή επαληθεύονται στις ημέρες μας!)





Πρωτόκολλο Πρώτο



Οι Χριστιανικοί λαοί αποκτηνώθηκαν από τα ισχυρά ποτά, η νεολαία τους αποβλακώθηκε από τις κλασσικές σπουδές και από την πρόωρη ακολασία, στην οποία την έχουν σπρώξει οι πράκτορές μας - οικοδιδάσκαλοι, υπηρέτες, γυναίκες παιδαγωγοί στα σπίτια των πλουσίων - οι υπάλληλοί μας αλλού, οι γυναίκες μας στους τόπους διασκεδάσεως των Χριστιανών. Στον αριθμό των τελευταίων αυτών πρέπει να προσθέσουμε και τις ονομαζόμενες "γυναίκες του κόσμου" που μιμούνται με τη θέλησή τους τις ακολασίες τους και τις ηδυπάθειές τους.



Το σύνθημά μας είναι: Η ισχύς και η υποκρισία
Εμείς είμαστε εκείνοι οι οποίοι πρώτοι έχουμε ρίξει στο λαό τις λέξεις: "Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα", λέξεις που επαναλαμβάνονται ύστερα από ανόητους παπαγάλους, οι οποίοι προσελκύονται από παντού μ' αυτό το δόλωμα και δεν χρησιμοποιούνται για τίποτε άλλο παρά για να καταστρέψουν την ευημερία του κόσμου, την αληθινή ατομική ελευθερία, που άλλοτε προφυλασσόταν τόσο καλά εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού.

Η μάχη του Βερολίνου - Το Βαγκνερικό φινάλε του Γ΄ Ράιχ.

Απρίλιος του 1945 : Οι άλλοτε υπερήφανες στρατιές της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα, οι πολεμικές σημαίες του Γ’ Ράιχ πλέον κυματίζουν μόνο στο 1/3 της γερμανικής επικράτειας. Ο τραγικός επίλογος της Άριας Αυτοκρατορίας θα γραφόταν στο Βερολίνο. Δυστυχώς για την Γερμανία ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και η απελπισμένη πίστη στα Ιδανικά και τις Αξίες του Εθνικοσοσιαλισμού δεν μπορούσε να μετατραπεί σε πολεμικό υλικό, καύσιμα και εμπειροπόλεμες μεραρχίες.


Απ’ το Νότο ο Κόνιεφ πλησίαζε τη Δρέσδη. Στα ανατολικά ο Ζούκωφ είχε περάσει τον ποταμό Όντερ, σταθεροποιώντας το προγεφύρωμά του, καταλαμβάνοντας την πόλη του Κυστρίν. Ο Ροκοσόφσκυ είχε καταλάβει το Ντάντσιχ και πλέον προήλαυνε στη Δυτική Πρωσσία. Ενώ στο έτερο μέτωπο, οι στρατιές του Αϊζενχάουερ είχαν περάσει τον Ρήνο, το τελευταίο φυσικό ανάχωμα πριν την καρδιά της Γερμανίας.


Πώς άραγε θα αντιμετώπιζε το Γ’ Ράιχ την επερχόμενη καταστροφή ;


Θα μπορούσε άραγε ο Χίτλερ να δώσει για άλλη μια φορά την ελπίδα και τη νίκη ; Το μέλλον της χώρας ήταν εξ ολοκλήρου στα χέρια του! Και δεν ήταν καθόλου ελπιδοφόρο πλέον !

21 Απριλίου 1945. Ο Αδόλφος Χίτλερ αναλαμβάνει την στρατιωτική διοίκηση του Βερολίνου. Πρώτο του μέλημα είναι η οχύρωση της πόλης. Το Βερολίνο και τα προάστιά του χωρίζονται σε 8 τομείς αμύνης. Ο έλεγχος των 7 εσωτερικών τομέων βαραίνει τον στρατηγό Βάϊλτιγκ, ενώ τον εσωτερικό και κρισιμότερο τομέα με την κωδική ονομασία Ζ αναλαμβάνει ίσως ο τελευταίος πιστός στον Χίτλερ στρατηγός των SS, Μόνκε. Παρ’ όλη την θεωρητική προετοιμασία των αμυντικών γραμμών, η πραγματικότητα κάνει το γερμανικό επιτελείο να ανατριχιάζει εν όψει της επερχόμενης τελικής επιθέσεως των Ρώσσων !

Οι μόνες διαθέσιμες δυνάμεις για την υπεράσπιση του Βερολίνου είναι η 18η και η 20η μεραρχία Πανζερογρεναδιέρων, η τεθωρακισμένη μεραρχία των SS Νόρντλαντ (αποτελούμενη από Νορβηγούς εθελοντές SS) , ένα τάγμα πεζικού της διαλυμένης μεραρχίας των SS Kαρλομάγνος (αποτελούμενο από Γάλλους εθελοντές SS) , κατάλοιπα της μεραρχίας Αζούλ (αποτελούμενο από Ισπανούς εθελοντές SS) , ενώ παράλληλα με τις τακτικές δυνάμεις, υπάρχουν 8 τάγματα αμφίβολης μαχητικής αξίας της Volk Sturm (Λαϊκή Ορμή, οργάνωση παλλαϊκής άμυνας των Γερμανών που περιελάμβανε στις τάξεις της ακόμη και υπερήλικους πολίτες-οπλίτες) και μερικές χιλιάδες πλημμελώς εξοπλισμένων μελών της Χιτλερικής Νεολαίας.

Για να μπορέσει να κρατηθεί το Βερολίνο και να αποκρουσθεί η κομμουνιστική λαίλαπα σύμφωνα με τον στρατηγό Ρέϋμαν, χρειάζονταν 18 πλήρεις μεραρχίες. Αντ’ αυτών οι Γερμανοί διέθεταν μόνο 2 πλήρεις μεραρχίες, 3 μεραρχίες οι οποίες είχαν κονιορτοποιηθεί στο μέτωπο του Όντερ και μερικά τάγματα παιδιών ηλικίας 12-17 ετών, τα οποία δεν είχαν επαρκή εκπαίδευση και ήταν ψυχικά και σωματικά ανέτοιμα για μία μάχη απέναντι στα εμπειροπόλεμα στρατεύματα του Ρώσου στρατάρχη Ζούκωφ.


Παρ’ όλη όμως την τραγικότητα της καταστάσεως, ο Γερμανικός Λαός συνέρρεε στα κέντρα εκπαιδεύσεως της «Λαϊκής Ορμής» για να προμηθευτεί όπλα, αγνοώντας τους ανελέητους βομβαρδισμούς, γυναίκες, παιδιά και στρατιώτες έσκαβαν χαρακώματα και έστηναν αντιαρματικά κωλύματα στους δρόμους της πόλης, στα κυριότερα σημεία του Βερολίνου είχαν ήδη στηθεί πολυβολεία, ενώ οι τοίχοι της πόλης είχαν γεμίσει φλογερά και απελπισμένα συνθήματα :


ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ. ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΕΠΕΣΑΝ , ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΟΧΙ. ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ , ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗ ΝΙΚΗ , ήταν μερικά απ’ αυτά που γέμιζαν πίστη και ελπίδα τους λιγοστούς υπερασπιστές της καρδιάς του Ράιχ.22 Απριλίου του 1945, οι ρωσικές προφυλακές φθάνουν στο Βερολίνο, αλλά είναι μόνο μία μικρή σταγόνα μπροστά στον χείμαρρο των οκτώ στρατιών του Ζούκωφ και των 7 στρατιών του Κόνιεφ. Συνολικά οι ρωσικές δυνάμεις που βαδίζουν προς το Βερολίνο ανέρχονταν σε 1.285.000 στρατιώτες, 14.600 πυροβόλα και 2.130 άρματα μάχης και μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να τις σταματήσει. Το απόγευμα της 22ας Απριλίου το 3ο σώμα τεθωρακισμένων του στρατηγού Ρυμπάλκο διαλύει κυριολεκτικά τις δυνάμεις των 5 πρώτων τομέων αμύνης του στρατηγού Βάϊλτιγκ προελαύνοντας 60 χιλιόμετρα σε λίγες μόνο ώρες. Τα νότια προάστια του Βερολίνου φλέγονται, καθώς οι ορδές των αποκτηνωμένων Ρώσων καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ενδεικτικό της κτηνωδίας των μπολσεβίκων είναι η σφαγή 400 γυναικόπαιδων στο καταφύγιο της Χοεντζόλερρνστράσσε.

Αρχικά βίασαν όλες τις γυναίκες, μετά τα παιδιά και στο τέλος εκτέλεσαν τους πάντες, ακόμη και την βουλευτή του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος Ράνσους, η οποία βρισκόταν στο καταφύγιο κι αντί να λυτρωθεί από τους ομοϊδεάτες της, λυτρώθηκε από τη ζωή ! Οι γερμανικές δυνάμεις πλέον υποχωρούν στο εσωτερικό του Βερολίνου, πυκνώνοντας τους τομείς Η και Ζ. Άνδρες κατάκοποι από τις συνεχόμενες μάχες πολεμούν πλέον με τη δύναμη που τους δίνει η απελπισία. Ο Χίτλερ ελπίζει ακόμα, πιστεύει ότι αν η στρατιά του στρατηγού Βενκ φύγει απ’ τον ποταμό Έλβα και στραφεί στο Βερολίνο, ο Ζούκωφ θα συντριβεί. Εκδίδει ημερήσια διαταγή καλώντας τον Βενκ να βαδίσει στην πόλη, καταφέροντας ένα αποφασιστικό πλήγμα στους μπολσεβίκους. Την διαταγή Χίτλερ επιδίδει στον Βενκ ο ίδιος ο στρατάρχης Κάιτελ. Δυστυχώς για τους Γερμανούς, εκτός από τους Ρώσους την Γερμανία θα κτυπήσει και η προδοσία.

Ο αρχηγός της Λουφτβάφφε και δεύτερος στην ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Χέρμαν Γκαίρινγκ, όχι μόνο δεν στέλνει τις ενισχύσεις που είχε υποσχεθεί στον Φύρερ, αλλά στη θέση τους αποστέλλει ένα τηλεγράφημα με το οποίο δηλώνει προκλητικά ότι δεδομένου του εγκλωβισμού του Χίτλερ στο Βερολίνο, ο ίδιος αναλαμβάνει την ηγεσία του Ράιχ, ώστε να προσπαθήσει να συνάψει συνθηκολόγηση με τους συμμάχους. Η αντίδραση του Χίτλερ είναι άμεση, διατάζει τον Μπόρμαν να συλλάβει τον Γκαίρινγκ αμέσως. Όμως η προδοσία όταν η ήττα είναι κοντά, είναι ασταμάτητη, σαν τη φωτιά στην καρδιά του δάσους.Πριν προλάβει ο Μπόρμαν να συλλάβει τον Γκαίρινγκ, γίνεται γνωστή η προδοσία του αρχηγού των SS Χάινριχ Χίμλερ. Την συγκεκριμένη προδοσία προς την Πατρίδα του και τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος του σιωνισμού, διαδέχεται η συνάντηση με τον κόμη Μπερναντόττε στο σουηδικό προξενείο όπου προτείνει μία ατιμωτική για την Γερμανία ειρήνη. Πέρα όμως από το διπλωματικό επίπεδο και τις μηχανορραφίες της ηγεσίας των SS, η μάχη στο Βερολίνο είχε ανάψει για τα καλά.


Ο ρωσικός οδοστρωτήρας συντρίβει με την καταιγιστική υπεροχή πυρός του, τις έσχατες εστίες αντίστασης των Γερμανών. Το Βερολίνο στηρίζονταν πλέον στα 2 αεροδρόμια για τον ανεφοδιασμό του, στο Γκάτοφ το οποίο είχε κυκλωθεί και πλέον ήταν αδύνατη η προσγείωση ή η απογείωση αεροσκαφών και στο Τέμπελχοφ, στον τομέα Άμυνας D, τον οποίο υπεράσπιζαν δυνάμεις της μεραρχίας SS Νόρντλαντ και της μεραρχίας Μύνχενμπεργκ, όπου η κατάσταση ήταν τραγική. Με 6 άρματα μάχης και 850 στρατιώτες προσπαθούσαν να αποκρούσουν τις αλλεπάλληλες εφόδους του ρωσικού πεζικού. Οι ορδές των καφεντυμένων σλάβων υπανθρώπων αδιαφορούσαν για τον θάνατο, ορμούσαν λυσσασμένα στις γερμανικές γραμμές. Τα ρωσικά πυροβόλα είχαν ισοπεδώσει όλα τα κτίρια και χιλιάδες γυναικόπεδα του Βερολίνου σαν φοβισμένο κοπάδι ψυχών προσπαθούν να γλυτώσουν βαδίζοντας προς το κέντρο της πόλης.Τα ρωσικά πυροβόλα κροταλίζουν και γυναίκες που κρατούσαν τα μωρά τους στην αγκαλιά, έπεφταν στον συντριμιασμένο δρόμο. Σπαρακτικές κραυγές αντηχούσαν στον ουρανό του Βερολίνου, ο θάνατος βασίλευε παντού. Τα πρώτα ρωσικά άρματα Τ-34 φθάνουν στην Αλεξάντερπλάτς, σχεδόν στο κέντρο της πόλης.

Πλέον δεν υπάρχουν γραμμές άμυνας, βετεράνοι των SS, παιδιά της Χιτλερικής Νεολαίας και τραυματίες προσπαθούν να σταματήσουν την καταστροφή με την αυταπάρνηση που αρμόζει σε πραγματικούς άνδρες της Αρίας Φυλής. Ο μύθος του θρυλικού Siegfried ενέπνεε όμως ακόμα τους λιγοστούς υπερασπιστές της πόλης.


Η ΦΡΟΥΡΑ ΠΙΠΤΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ.


Στην περιοχή του Ολυμπιακού σταδίου μια μικρή ομάδα 36 παιδιών της Χιτλερικής Νεολαίας, η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην άμυνα, εκπλήσσοντας πολλές φορές τους πάντες για την μαχητικότητα και τον ηρωισμό που επέδειξε καθηλώνοντας εμπειροπόλεμα στρατεύματα του εχθρού, συγκρατεί 4 ρωσικά τάγματα για 18 ώρες, καταστρέφοντας 12 ρωσικά άρματα μάχης. Στο Χάλεσες Τορ ο Λόθαρ Λόουε, ένας 14χρονος Γερμανός της Νεολαίας, μαζί με έναν ανάπηρο Γερμανό αξιωματικό καταστρέφουν 2 ρωσικά άρματα Τ-34. Για την πράξη τους αυτή, ανταμοίβονται με τον σιδηρού σταυρό απ’ τον Ταγματάρχη Μπέχτνε. Οι ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας των μαχητών του Βερολίνου δεν είχαν τελειωμό, όσο οι Ρώσοι προχωρούσαν το πλήρωναν με ποταμούς αίματος. Όμως η συντριπτική τους αριθμητική υπεροχή, τους επέτρεπε να συνεχίζουν αδιαφορώντας για τις απώλειες.

Τα 24ωρα περνούν καθώς το αίμα και τα κορμιά νεαρών στρατιωτών στολίζουν απόκοσμα την φλεγόμενη πόλη. Το βράδυ της 27ης Απριλίου, οι Ρώσοι απέχουν μόλις 8 χιλιόμετρα απ’ την Καγγελαρία. Η νύχτα έχει φωτιστεί σαν σε παραμύθι και οι φλόγες χορεύουν στον ρυθμό των ρωσικών πυροβόλων.Στην Πλατεία Φρανκφούρτης και στην Μπελ Αλλιάνεπλατς συγκεντρώνονται τα τελευταία γερμανικά στρατιωτικά υπολείμματα, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν στους Ρώσους τον δρόμο προς την Καγκελαρία. Υπό την διοίκηση του Ταγματάρχη Μπάρενφέγγερ πολεμούν λυσσασμένα εναντίον 2 μεραρχιών του Στρατηγού Τσιούκωφ. Πολεμούν μέχρις εξαντλήσεως των πυρομαχικών και όταν αυτά τελειώνουν επιτίθενται με τις ξιφολόγχες εναντίον των Ρώσων. Πλέον η μάχη γίνεται σφαγή. Αποκομμένα τμήματα SS μάχονται υπερασπιζόμενα την περιοχή της Ποντσντάμερ, προσπαθώντας να κρατήσουν τους κομμουνιστές μακρυά απ’ την περιοχή των καταφυγίων όπου υπήρχαν χιλιάδες άμαχοι, προσπάθεια όμως που αποτυγχάνει, παρ’ όλο το σθένος το οποίο επέδειξαν.Ο δρόμος για την περιοχή των καταφυγίων γέμισε με εκατοντάδες ρωσικά πτώματα, πριν οι άντρες των γαλλικών SS υποχωρήσουν.

Τα τέρατα της στέππας θα κάνουν ένα όργιο σφαγής και κτηνωδίας με την ανοχή των αξιωματικών τους, εις βάρος των αμάχων οι οποίοι φοβισμένοι είχαν στοιβαχθεί στα καταφύγια. Οι μπολσεβίκοι υπάνθρωποι έφθασαν μέχρι του σημείου να βιάσουν καρκινοπαθείς στο νοσοκομείο του Χούμπολντ ! Παρ’ όλες όμως τις νοσηρές πράξεις και τις θηριωδίες του Κόκκινου Στρατού, ο ρυθμός αντίστασης των Γερμανών ήταν άκαμπτος. Από τις 23 έως τις 27 Απριλίου είχαν χάσει 230 άρματα και 9.500 στρατιώτες κι αν συνέχιζαν να χάνουν άρματα με αυτό το ρυθμό, θα έπρεπε να σταματήσουν την επίθεσή τους, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στην παραπαίουσα Γερμανία. Αυτή ακριβώς ήταν η ελπίδα του Χίτλερ, δεν θα παραδινόταν ποτέ. Δίνει τότε εντολή στον Μόνκε για την έσχατη αντεπίθεση με κατεύθυνση επίθεσης την λεωφόρο Ούντερ ντερ Λίντερ και την Μπελ Αλλιάνς. Ένα από τα περίεργα της τελευταίας γερμανικής αντεπίθεσης ήταν το γεγονός ότι οι μαχητές που συμμετείχαν, ανήκαν στην πλειοψηφία τους στις τάξεις των εναπομεινάντων Γάλλων, Ισπανών και Σκανδιναυών Εθελοντών των SS – μία έμπρακτη απόδειξη του Πανευρωπαϊκού Οράματος που κήρυσσε και κηρύσσει ο Εθνικοσοσιαλισμός, ενάντια στις εμφύλιες διχόνοιες που σπέρνει στους αιώνες των αιώνων ανάμεσα στους Λαούς της Ευρώπης ο μοχθηρός Ιουδαίος.

Η Γερμανική αντεπίθεση ήταν επικότατη, μα και καταδικασμένη στην αποτυχία. Οι λιγοστές εκατοντάδες ελαφρά οπλισμένων πεζικάριων διαλύθηκαν κυριολεκτικά απ’ τα ρωσικά άρματα και τους κατέχοντες πλέον άριστη κάλυψη Ρώσους. Πλέον είχε έρθει η σειρά των μπολσεβίκων για την δική τους τελική επίθεση. Οι επίλεκτες δυνάμεις της 150ής και 108ης μεραρχίας μετά από ένα τρομερό μπαράζ πυροβολικού επιτίθενται στην ίδια την Καγκελαρία, το Ράιχσταγκ. Η επίθεσή τους είναι φοβερή, αδιαφορώντας για τον καταιγισμό των πυρών από τους υπερασπιστές της Καγκελαρίας, υπερπηδούν την αντιαρματική τάφρο με τρομερές απώλειες. Μα συνεχίζουν, πλέον μπαίνουν στο ίδιο το κτίριο της Καγκελαρίας, μα τότε οι Γερμανοί στρέφουν τα αντιαεροπορικά πολυβόλα εναντίον τους, αναγκάζοντάς τους σε υποχώρηση.


Δεν ήταν γραφτό η μισητή σημαία με το σφυροδρέπανο να ανεμίσει στη Ράιχσταγκ όσο ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ζωντανός.


Ο Χίτλερ θα αυτοκτονήσει μερικά λεπτά αργότερα από την απόκρουση της ρωσικής εφόδου. Παρ’ όλο το θάνατο του Ηγέτη τους, όμως, η άμυνα δεν είχε σταματήσει ακόμα. Τα ρωσικά κανόνια θα γκρεμίσουν σύντομα τον εξωτερικό τοίχο της εισόδου της Καγκελαρίας και τα πυροβόλα των Τ-34 θα σπείρουν τον θάνατο στους γενναίους Μαχητές των SS που υπερασπίζονταν ακόμα το κτίριο.Η δεύτερη ρωσική επίθεση κατά της Καγκελαρίας πέτυχε τον σκοπό της. Τάχιστα το κτίριο γέμισε Ρώσους στρατιώτες οι οποίοι αλαλάζοντας αποτελείωσαν τους τελευταίους τραυματισμένους Γερμανούς που ήταν ζωντανοί ή δεν είχαν αυτοκτονήσει.


ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΗΤΑΝ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.


Σε τοπικό επίπεδο ήταν η εθνική αναμέτρηση του σοβιετικού βαρβαρισμού με το τελευταίο κομμάτι αντίστασης του Γερμανικού Έθνους, που τον 20ό αιώνα ηγήθηκε της πιο Κοσμογονικής Επαναστάσεως ενάντια στην εβραιοκαπιταλιστική τυραννία και την εβραιομαρξιστική σκλαβιά. Σε γενικό επίπεδο, ήταν ο προσωρινός επίλογος της σύγκρουσης μεταξύ Χρήματος και Ξίφους, μεταξύ της χρηματιστικής δουλείας των τόκων και των υπολειμμάτων ενός κόσμου που στηριζόταν στις πραγματικές αξίες του Αίματος και της Φυλής. Το Όραμα των Εθνικοσοσιαλιστών όμως για έναν φυσικό, υγιή και ρωμαλέο κόσμο δεν είχε καμία θέση στην παρηκμασμένη κοινωνία που οραματίστηκαν οι σιωνιστές, οι αμερικανοί πλουτοκράτες και οι ανέκαθεν κομπλεξικοί βρετανοί, ούτε οι μπολσεβίκοι συνοδοιπόροι τους.

Ο κόσμος τους κέρδισε το Βερολίνο, και τώρα εμείς βιώνουμε τις συνέπειες της αντιφυσικής τους νίκης. Για πόσο ακόμη ; Έως ότου εγερθούν και πάλι με επαναστατική ορμή τα Λάβαρα της Φυλής, έως ότου αφυπνισθούν και πάλι ρωμαλέοι Άριοι Άνδρες και συγκροτήσουν μάχιμες φάλαγγες αγώνος και μάχης, δίνοντας τέλος στον βιολογικό και πνευματικό εκφυλισμό που τόσο μεθοδικά προωθούν οι εβραϊκές τράπεζες, οι τοκογλύφοι και οι μαστροποί αυτής της ολοκληρωτικά σαπισμένης κοινωνίας.

Θα έρθει ξανά η Μέρα , που θα λάβει σάρκα και οστά ο προφητικός όσο και έσχατος εκείνος λόγος του Γιόζεφ Γκαίμπελς :

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ !!!

Το Γερμανικό σχέδιο της εισβολής στην Τουρκία “GERTRUDE”.

Το παρακάτω απόσπασμα αναφέρεται στο άγνωστο σχέδιο του Τρίτου Ράιχ σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία μαζί με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις θα εισέβαλε στην Τουρκία μετά το τέλος του Β’ ΠΠ με σκοπό να απαλλάξει τις νοτιοανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες , αναμεσά τους και την Ελλάδα από την Τουρκική απειλή.

Έτσι ρίχνεται φως σε μια εντέχνως αποσιωπημένη πτυχή των σχεδίων του Ράιχ που εντάσσονταν στο ευρύτερο πλάνο για την αναμόρφωση όχι μόνο της Γερμανίας , αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.


Το Γερμανικό σχέδιο της εισβολής στην Τουρκία “GERTRUDE”.

Μέλη της Αρμενικής - Γερμανικής και Γεωργιανικής - Γερμανικής Ένωσης συνάντησαν τον Άλφρεντ Ρόζενμπερκ το 1941 , και τους υποσχέθηκε ότι «όταν η Αρμενία και η Γεωργία ελευθερώνονταν από τον μπολσεβίκικο ζυγό , ο Αρμενικός και ο Γεωργιανός στρατός με την υποστήριξη της Γερμανίας θα ξεκινούσαν έναν Ιερό πόλεμο εναντίων της Τουρκίας , στον οποίο επίσης θα συμμετείχαν δυνάμεις της Wehrmacht , των Waffen SS , καθώς επίσης μεραρχίες του Ελληνικού και του Βουλγαρικού στρατού θα επιτήθονταν στην Τουρκία ταυτόχρονα».

Είναι βέβαιο ότι η επιχείρηση αυτή θα λάμβανε χώρα, καθώς κατά την διάρκεια του Β’ ΠΠ η Τουρκία δεν ήταν σύμμαχος του Τρίτου Ράιχ και επίσης υπάρχει το όνομα της επιχείρησης που μπορεί να ελεγχθεί. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της , η Αρμενία θα γίνονταν σύμμαχος της Γερμανίας. Αυτή η εξέλιξη έχει εγκριθεί προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ.

Το 1942 , ο Φύρερ υπέγραψε την εντολή για την δημιουργία των τεσσάρων Καυκάσιων Λεγεώνων.

Στρατιωτικές δυνάμεις από την Ευρώπη που θα περιλάμβαναν μεραρχίες του Ελληνικού στρατού , της Wehrmacht αλλά και των Waffen SS , προορίζονταν να βοηθήσουν τις Αρμενικές και Γεωργιανές δυνάμεις να εισβάλουν στην Τουρκία.

Την κατάλληλη στιγμή , η Αρμενία και η Γεωργία θα έπρεπε να προσφέρουν στον Γερμανικό στρατό δύναμη της τάξεως των 100.000 στρατιωτών που θα χρησίμευε στην επικείμενη εισβολή στην Τουρκία. Το σχέδιο κατοχής της Τουρκίας , άρχισε να καταστρώνεται το 1942 υπό το κωδικό όνομα “Gertrude”.

Σύμφωνα με τα αρχεία που βρέθηκαν στο Υπουργείο για τις υπό κατοχή ανατολικές περιοχές, οι ηγέτες του Τρίτου Ράιχ γνώριζαν πολύ καλά ότι αργά ή γρήγορα ο Παντουρανισμός θα αποτελούσε κίνδυνο για την Γερμανία εάν επέτρεπαν στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν να ενωθούν.

Ο κίνδυνος της ένωσης της Τουρκίας με το Αζερμπαϊτζάν υπό την σκέπη μίας μεγάλης «Παντουρανικής» ιδέας ήταν ουσιαστικά ένας ορατός κίνδυνος για τους ηγέτες του Ράιχ κατά το 1942 και 1943. Έτσι η ιδέα της Μεγάλης Αρμενίας και της πραγματοποίησής της αποτελούσε το αντίβαρο στις Τουρκικές φιλοδοξίες στην περιοχή του Καυκάσου.

Ένας χάρτης του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ που παρουσίαζε την προγραμματισμένη εισβολή του Ράιχ στην Τουρκία (Kommissariat Armanien) , ανακαλύφθηκε ανάμεσα στα απόρρητα αρχεία που βρέθηκαν από την σοβιετική υπηρεσία στρατιωτικής αντικατασκοπίας “SMERSH” στο τέλος του πολέμου.

Φυλετισμός : Το απόλυτο κακό ή κάτι άλλο ;

Ακούγοντας κάποιος τις λέξεις «ρατσισμός» ή «ρατσιστής» σε μία συζήτηση στα Μ.Μ.Ε, σε δημόσιες εκδηλώσεις ή ακόμα και σε στενό κύκλο ανθρώπων, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποιος θα τις χρησιμοποιεί ως ύβρεις, ενώ ο δέκτης της «ύβρεως» θα σπεύδει ν’ αποκυρήξει αυτόν τον χαρακτηρισμό πιστεύοντας ότι προσβάλλεται βαθύτατα. Είναι η απόλυτη κατηγορία. Οι χαρακτηρισμοί ομοφυλόφιλος, ανήθικος, ναρκωμανής, νταβατζής, ακόμα και η κατηγορία του προδότη ωχριούν μπροστά στον χαρακτηρισμό κάποιου ως ρατσιστή! Είσαι ρατσιστής; Την έβαψες, που λέει κι ο λαός μας. Καλύτερα να ήσουν gay (sic), αρνητής στράτευσης, έμπορος ναρκωτικών, κλέφτης ή οτιδήποτε άλλο παρά ρατσιστής!

Ποιός, όμως, είναι ο ρατσιστής ; Ρατσιστή λένε κι αυτόν που δεν θέλει τους λαθρομετανάστες στην περιοχή του διότι έχασε την εργασία του,ρατσιστή λένε κι αυτόν που υβρίζει τους ξένους, ρατσιστή λένε κι αυτόν που υβρίζει ή ειρωνεύεται τους ομοφυλόφιλους -κοινωνικός ρατσισμός(!)-, ρατσιστή τέλος πάντων «κατηγορούν» οποιονδήποτε υβρίζει ή κατηγοριοποιεί αρνητικώς κάποιον άλλον.

Ρατσισμός είναι η ξενόγλωσσος απόδοση στα ελληνικά του όρου «φυλετισμός». Προέρχεται από την «ράτσα» η οποία εννοεί την φυλή (φύω=γεννώ). Φυλή είναι ένα σύνολο ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους δια συγγένειας (όμαιμον), δηλαδή έχουν κοινή καταγωγή. Τα άτομα της ίδιας φυλής έχουν όμοια σωματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά, τα οποία κληρονομούνται στους απογόνους τους. Συνεπώς, φυλετισμός είναι η θεωρία που αποδέχεται την ύπαρξη διαφορετικών φυλών μεταξύ των ανθρώπων -και γενικότερα όλων των ζώντων οργανισμών- και υποστηρίζει ότι οι φυλές υπόκεινται στον «νόμο της ανισότητας» και στον «νόμο της ποικιλίας των ειδών».

Είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι υπάρχουν πολλές φυλές ανθρώπων και φυσικά άνισες μεταξύ τους. Η ύπαρξη ολόκληρου επιστημονικού κλάδου, της Βιολογίας, επιβεβαιώνει την ύπαρξη και την διαφορετικότητα των φυλών (κάτι αυτονόητο,όμως,συνεχώς επαναλαμβόμενο λόγω της τεράστιας μαύρης προπαγάνδας των αντιρατσιστών). Πλήθος ξένων επιφανών επιστημόνων και καθηγητών έχουν κάνει σημαντικότατες μελέτες για τον άνθρωπο και γενικότερα όλους τους ζωντανούς οργανισμούς: Βάϊσμαν, Μπλούμενμπαχ, Ρέτσιους, Β.Γιόχανσεν, Λινναίος, Γουσταύος Λε Μπόν, Έγελος, Γκομπινώ, Ε.Καντ, Γ.Μέντελ, H.S.Chamberlain καθώς και πολλοί άλλοι. Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν και πίστευαν, φυσικά, σ’ αυτήν την πραγματικότητα, σ’ αυτόν τον Φυσικό Νόμο (βλέπε Ορφικά-«Νεμέσεως Ύμνον», «Αργοναυτικά», «Ηθικά Ευδήμεια» του Αριστοτέλη, καθώς και πληθώρα άλλων αρχαίων κειμένων). Στην αρχαία Ελλάδα, μάλιστα, δεν επιτρεπόταν ούτε η ταφή των βαρβάρων σε ελληνικό έδαφος!

Επιστημονικές μελέτες κατηγοριοποιούν τις ανθρώπινες φυλές με βάση διάφορα χαρακτηριστικά. Το σχήμα της κεφαλής, το ανάστημα, το στόμα, το σχήμα της μύτης, η φύση των τριχών και πολλά άλλα ανατομικά χαρακτηριστικά διαφοροποιούν και κατηγοριοποιούν τις φυλές. Όμως, η βασική διάκριση των φυλών γίνεται με βάση το χρώμα της επιδερμίδος: Λευκή, Κίτρινη, Ερυθρά και Μαύρη. Έτσι, προκύπτουν και οι τέσσερις μεγάλες ομάδες φυλών: η Καυκασοειδής, η Μογγολοειδής, η Αμερικανο-ινδική και η Νεγροειδής, οι οποίες υποδιαιρούνται σε πολλές μικρότερες φυλές.

Κάθε φυλή έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οι φυλές ξεχωρίζουν μεταξύ τους λόγω εξωτερικών (σωματικών) και εσωτερικών (πνευματικών) διαφορών. Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά είναι πασιφανέστατα. Η σύγκριση μεταξύ ενός Σουηδού και ενός Γκανέζου ή ενός Κινέζου και ενός Ινδιάνου είναι περιττή. Δεν διαφέρουν μόνο στο χρώμα της επιδερμίδος, αλλά σε όλα τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά. Μία σύντομη και μόνο ενασχόληση με την Βιολογία (Γενετική, Ανθρωπολογία κ.τ.λ) θα σας παρουσιάσει πληθώρα ανατομικών διαφορών που ούτε καν φαντάζεστε. Είναι, όμως, τουλάχιστον, ανόητο να πιστεύουμε ότι ενώ οι φυλές έχουν τόσες πολλές εξωτερικές διαφορές, δεν έχουν καμμία εσωτερική διαφορά! Το DNA, τα γονίδια και τα χρωμοσώματα δεν επηρεάζουν μόνο την εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου, αλλά και την εσωτερική φύση του. Η διαφορετικότητα των πνευματικών χαρακτηριστικών δεν είναι τόσο εμφανής όσο των σωματικών και γι’ αυτόν τον λόγο οι κάθε λογής αντιρατσιστές προσπαθούν να μας πείσουν ότι στο μόνο που διαφέρουν οι ανθρώπινες φυλές είναι στο χρώμα της επιδερμίδος τους !

Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος τον διαφορετικό βαθμό ευφυίας μεταξύ των φυλών, αρκεί βέβαια να μην έχει δεχτεί τόση αντιρατσιστική προπαγάνδα, ώστε να έχει χάσει την δική του ευφυία! Και είναι, κυρίως, αυτά τα πνευματικά χαρακτηριστικά που δημιουργούν την ανισότητα μεταξύ των φυλών. Οι φυλές αξιολογούνται βάσει της ικανότητάς τους να δημιουργούν ή ν’ αφομοιώνουν πολιτισμό. Αυτό και μόνον εννοούμε όταν ισχυριζόμαστε ότι οι φυλές είναι άνισες.[Οι φυλές εξετάζονται και συγκρίνονται ως συνολικά μεγέθη, η σύγκριση δεν αφορά, φυσικά, μεμονομένα άτομα.]. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διακρίνουμαι, γενικώς, τρεις κατηγορίες φυλών: τις ανώτερες, τις μεσαίες και τις κατώτερες. Ανώτερες φυλές είναι αυτές που μπορούν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό (εννοείται πολιτισμός άξιος αναφοράς και όχι οι λασποκαλύβες), μεσαίες φυλές είναι αυτές που αδυνατούν να δημιουργήσουν δικό τους πολιτισμό, αλλά μπορούν ν’ αφομοιώσουν εύκολα ή δύσκολα έναν ξένον και, τέλος, οι κατώτερες φυλές που αδυνατούν ακόμα και ν’ αφομοιώσουν έναν άλλον πολιτισμό και ζούν σε σχεδόν πρωτόγονες συνθήκες.

Η θεωρία του Φυλετισμού δεν υποστηρίζει ότι κάποια συγκεκριμένη φυλή είναι ανώτερη από κάποια άλλη, υποστηρίζει όμως,ότι σίγουρα υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες -πολιτισμικά πάντοτε- φυλές. Η ιστορική παρατήρηση, μελέτη και σύγκριση των φυλών αναδεικνύει ως ανώτερη φυλή την Λευκή. Είναι, μήπως, ψέμματα ότι τον πολιτισμό στην γη τον δημιούργησαν οι λευκοί και, κυρίως, οι Έλληνες; Ποιές είναι οι πολιτισμικές δημιουργίες των Μαύρων και των Ινδιάνων; Είκοσι εκατομμύρια Ελλήνων έχουν να επιδείξουν έναν τεράστιο πολιτισμό και δύομισι δισεκαττομύρια Ινδών και Κινέζων ωχριούν μπροστά στους Έλληνες και μόνον!

Διαβάζοντας κάποιος τα γραφόμενά μου θα μπορούσε ν’ αναρωτηθεί: «Και επειδή οι Λευκοί είναι ανώτεροι από τις άλλες φυλές πρέπει να τις καταπιέζουν;» Φυσικά και όχι. Η εκμετάλλευση των Μαύρων της Αφρικής, καθώς και άλλων φυλών από τους «Λευκούς» δεν έγινε, βέβαια, για φυλετικούς λόγους, αλλά για καθαρά καπιταλιστικούς και αποικιοκρατικούς λόγους. Το δουλεμπόριο των Μαύρων δεν έγινε για να επιβεβαιώσουν οι Λευκοί την ανωτερότητά τους, αλλά για να πλουτίσουν οι μεγαλοκαπιταλιστές της εποχής. Συνεπώς, είναι ανόητο, αν όχι ύποπτο και επικίνδυνο, να λέγεται ότι οι Λευκοί καταπίεσαν τους Μαύρους. Οι απάνθρωποι και κτηνώδεις μεγαλοκαπιταλιστές μαζί με τις ελεγχόμενες κυβερνήσεις τους καταπίεσαν τους Μαύρους. Ότι ακριβώς, γίνεται και σήμερα με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών, τους οποίους εκμεταλλεύονται οι εργολάβοι, οι επιχειρηματίες και γενικότερα όσοι προσπαθούν να κερδίσουν περισσότερα χρήματα και μόνον.

Ο Φυλετισμός δεν επιζητά την εξαφάνιση των κατώτερων φυλών, αντιθέτως πρεσβεύει ότι οι φυλές πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν όπως ακριβώς δημιουργήθηκαν από τον Δημιουργό τους -για άλλους τον Θεό και για άλλους την ίδια την Φύση- και γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχουν οι φυλετικές διακρίσεις ως μέτρα προστασίας των φυλών και όχι όπως υποστηρίζουν συκοφαντικώς οι επαγγελματίες αντιρατσιστές ως μεθόδοι καταπίεσης. Η καταπίεση άλλων λαών δεν είναι θέμα φυλετισμού, αλλά καπιταλισμού και αποικιοκρατίας.

Από ποιούς, όμως, συκοφαντείται ο φυλετισμός ; Μόνον από τους αναρχικούς ; Μόνον από τους αριστεριστές ; Μόνον από τους κομμουνιστές ; Μόνον από τους σοσιαλιστές ; Μόνον από τους φιλελεύθερους δεξιούς ; Μα φυσικά απ’ όλους μαζί. Το κοινό όλων αυτών είναι ο αντιρατσισμός! Μην απορείτε, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του διεθνή σιωνισμού. Τι σχέση έχουν οι μεγαλοκαπιταλιστές της Benetton και της Nike με τους αναρχοαριστερούς των Εξαρχείων, που όλοι τους έχουν βαλθεί να μας κάνουν διεθνιστές και αντιρατσιστές; Μα και οι δύο ομάδες πολιτικής και συμφερόντων πηγάζουν από την ίδια πηγή. Την ίδια «στιγμή» που οι αναρχοαριστεροί διοργανώνουν αντιρατσιστικά φεστιβάλ με κρατική χρηματοδότηση, όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις διατυμπανίζουν από τις διαφημίσεις την πολυπολιτισμικότητα και τον σιωνιστικό αντιρατσισμό. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι αντιρατσιστές ότι υποστηρίζοντας την είσοδο και άλλων λαθρομεταναστών ουσιαστικά τους οδηγούν στην εκμετάλλευση από τους καπιταλιστές και από την αντεθνική κυβέρνηση που αναζητά τρόπους για να σώσει τα ασφαλιστ(ρ)ικά ταμεία από την κατάρρευση ;


Όλοι οι άνθρωποι είναι μοναδικοί και διαφορετικοί. Όλες οι φυλές είναι μοναδικές και διαφορετικές. Ο Δημιουργός επέλεξε να δημιουργήσει πολλές φυλές ανθρώπων, γιατί εμείς προσπαθούμε να τις αλλοτριώσουμε όλες και ν’ αφομοιωθούμε σ’ έναν σύγχρονο «Πύργο της Βαβέλ» ;


Στην εποχή μας, η Λευκή Φυλή κινδυνεύει όσο ποτέ άλλοτε. Είμαστε «πληθυσμιακή μειονότητα» στον πλανήτη και η δυσαναλογία αυτή, συνεχώς, διογκώνεται. Όλες οι μελέτες δείχνουν ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα οι Μαύροι της Αμερικής θα ξεπεράσουν αριθμητικά -ξέχωρα από τις άλλες φυλές- τους Λευκούς, ενώ στην Ευρώπη αυξάνονται δραματικά τα ποσοστά των μη Λευκών. Οι μεικτοί γάμοι αυξάνονται ανησυχιτικά, αφού η αντιρατσιστική προπαγάνδα μας έχει κάνει, πλέον, «πλύση εγκεφάλου». Μας θέλουν «πολίτες του κόσμου», χωρίς εθνολογική ταυτότητα και συνείδηση. Μόνο να καταναλώνουμαι και να τους υπακούμε πειθήνεια. Ακόμα και τον τρόπο επανάστασης μας καταδεικνύουν υποδώρεια, διαφημίζοντάς μας το πρότυπο του «ατίθασου» νεαρού που ντύνεται «χύμα», ακούει punk,grunge,hip hop,reggae ή οτιδήποτε άλλο διαφημίζει το MTV, έχει αφίσες και μπλούζες με τον Τσε και εκτονώνεται που και που σπάζοντας και καμμιά βιτρίνα ή αυτοκίνητα.

Συνεπώς, το μήνυμα του Φυλετισμού παραμένει επίκαιρο και μοιάζει, πλέον, ως επιτακτική ανάγκη. Ο Φυλετισμός είναι πραγματικά ανθρωποκεντρικός, διότι αποτελεί Φυσικό Νόμο και όχι θεωρητικό δημιούργημα. Είναι έμφυτο χαρακτηριστικό των ανθρώπων να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, την οικογένειά τους και την φυλή τους. Πρέπει να υπάρχουν πολλές και καθαρές βιολογικά φυλές για την διατήρηση των ιδιαίτερων μορφολογικών και πνευματικών χαρακτηριστικών των ανθρώπων και την ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατοτήτων και του πολιτισμού. Κάθε παραβίαση των νόμων της Φύσης επιφέρει πάντοτε καταστροφικές συνέπειες στον άνθρωπο.


«Η Φυλετική μείξη, οδηγεί σχεδόν πάντοτε σε ανωμαλία, λόγω του καταστροφικού συνδυασμού ασυμβιβάστων κληρονομικών παραγόντων και της διαλύσεως εξισορροπημένων γονιδιακών ενώσεων». (Διαπίστωση της Αμερικανικής Ευγονικής Εταιρείας)


«Τα χειρότερα αποτελέσματα από την διασταύρωση ετερογενών φυλών, πέραν του εκφυλισμού και της φυσικής διαστρεβλώσεως, έχομε στην διάσπαση και στην εσωτερική αντίφαση, δηλαδή στην καταστροφή της εντός του ανθρωπίνου όντος ενοικούσης οντότητος». (Ιούλιος Έβολα)


«Η Ιδέα του Έθνους πρέπει μέσα μας να ξαναπάρει ακέραια την αυθεντική, την πιο βαθειά Ελληνική της εκδοχή, ως μίας κοινωνίας κατά βάθος ομοαίματων ανθρώπων, συνδεδεμένων με το ίδιο χώμα, με την ίδια γλώσσα και με τους ίδιους μακρινότατους ιστορικούς αγώνες...». (Άγγελος Σικελιανός)


«...Ψυχή εστί Φυλή ορώμενη εκ των έσω...». (Αλφρέδος Ρόζενμπεργκ)


«Φημί γαρ το μεν Ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενές, τω δε βαρβαρικόν οθνείον τε και αλλότριον». (Πλάτων)


«Λαοί σχηματισθέντες από ανάμειξη αργότερα εξαφανίζονται τελείως». (Στράβων)


«Οι λευκοί είναι ανώτεροι από τους νέγρους, όπως και οι νέγροι από τους πιθήκους και οι πίθηκοι από τα στρείδια». (Βολταίρος)

Savitri Devi «Η Αστραπή και ο Ήλιος».

Η Savitri Devi είναι μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες, μυστηριώδεις και πολυσχιδείς φυσιογνωμίες της Πανάριας ιδεολογικής κοινότητας. Ελληνίδα στην καταγωγή από την πλευρά του πατέρα της, Αγγλίδα από τη μητέρα της, μεγαλωμένη στη Γαλλία, και σύζυγος Ινδού βραχμάνου, η ζωή της καθορίστηκε από την αναζήτηση της Πατρίδας, τον επαναπροσδιορισμό της ευρωπαϊκής της ταυτότητας πέρα από τον ιουδαϊσμό και τον χριστιανισμό, την ανακάλυψη μιας ζωντανής άριας θρησκείας στην Ινδία, και εν τέλει την ταύτισή της με τον Εθνικοσοσιαλισμό και τη λατρεία στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ. Η φιλοσοφική φαρέτρα της Devi περιλαμβάνει ιδέες οι οποίες γνωρίζουν στις μέρες μας νέο ενδιαφέρον και ανταπόκριση στους κύκλους του οικολογικού / πράσινου κινήματος, και η ίδια, προσωπική λατρεία ως πρόδρομος ενός νέου, δικαιότερου και ισορροπημένου κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, παρουσιάζουμε σήμερα αποσπάσματα από το έργο της «Η Αστραπή και ο Ήλιος».



Οι ιδέες


Οι ιδέες της Devi αποτελούν ένα αμάλγαμα Ελληνικής φιλοσοφίας, τευτονικών δοξασιών και ινδουιστικής πνευματικότητας. Έχοντας μελετήσει στο πανεπιστήμιο Βολταίρο και Καντ, Έλιοτ και Λεκόντ ντε Λίλ, Καϊρη και Ιουλιανό, η Devi σχηματοποιεί τα πιστεύω της σε μια ελκυστική στιχομυθία ρομαντισμού και μαχητικότητας, ρασιοναλισμού και εσωτερικής λατρείας, ενδεδυμένη μια μουσική αποθέωση της Ομορφιάς και της Νεότητας. Στη βάση της φιλοσοφίας της συναντούμε έναν φυλετικό μανιχαϊσμό βασισμένο στην αντίθεση του Αρείου με το Σημιτικό, του συλλογικού με το ατομικό, της αρμονίας με το χάος.Το κέντρο του ενδιαφέροντός της είναι η αιώνια Τάξη της Φύσης, ο προαιώνιος Κόσμος της ύπαρξης του οποίου ο άνθρωπος αποτελεί μέρος και όχι το κέντρο. Η Devi καταδικάζει την κρεοφαγία, την εκμετάλλευση των ζώων, τις ταυρομαχίες, το κυνήγι, τη θανάτωση και το εμπόριο της σάρκας τους, ως ανάξια του ανθρώπινου Λογικού. Είναι επίσης ένθερμη φυλετιστής. Υποστηρίζει πως ο ρατσισμός είναι οικολογικά επιβεβλημένος προκειμένου να επιβιώσει η Φύση. Ως εκ τούτου απορρίπτει τον χριστιανικό γιουνιβερσαλισμό, και την τελεολογική του θεολογία, πέραν της ιουδαϊκής καταγωγής του, και υιοθετεί την κυκλική πορεία της Ιστορίας που ακολουθεί τον απόλυτο φυσικό νόμο, «τον χορό» όπως τον ονομάζει, της γέννησης, του θανάτου και της γέννησης…Ο κόσμος της Devi είναι ένας κόσμος ομορφιάς και δύναμης, όπου σκοπός της ύπαρξης είναι η συνείδηση του Ωραίου και του Αληθινού, και η ταύτιση με το ρυθμό του Σύμπαντος. Αυτή η θεώρηση του θεϊκού, ξεπερνά τα στενά όρια του ενός εξ αποκαλύψεως θεού που φροντίζει και αγαπά τους ακολούθους και δημιουργούς του όπως συμβαίνει στον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και τον μωαμεθανισμό, και τοποθετεί στη θέση τους την αέναη τάξη του Σύμπαντος ως απόλυτη έκφραση της θεότητας.


Κύρια έκφραση του θεϊκού στον κόσμο είναι ο ίδιος κόσμος και λατρεία του η λατρεία του Ηλιακού δίσκου ως αστείρευτης, ανιδιοτελούς και ζωοποιού Ενεργείας.


Το βιβλίο


Έχοντας ξεδιπλώσει η ίδια την πορεία της σε προηγούμενα βιβλία της όπως «Η Λίμνη με τους Λωτούς» (1940), το «Προειδοποιώ τους Ινδούς» (1939), «Το Αιώνιο Μήνυμα του Ακενατών» (1940), και «Ο γιος του Θεού» (1946), «Η Αστραπή κι ο Ήλιος» αποτελεί την πληρέστερη καταγραφή της Αριοναζιστικής φιλοσοφίας της. Γραμμένο στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην Ευρώπη, είναι ένας συγκερασμός των έμφυτων προσωπικών πιστεύω της, του θαυμασμού της για τον Αδόλφο Χίτλερ και της θλίψης της απέναντι στον Εθνικοσοσιαλισμό που δεν μπόρεσε να υπηρετήσει όπως θα ήθελε, καθώς και παγανιστικών και Ινδουιστικών στοιχείων που θεωρούσε τα τελευταία ζωντανά σπαράγματα της πανάρχαιας Άριας παράδοσης. Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε στην Καλκούτα το 1958. Η συγγραφή του ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1948 στο Εδιμβούργο όπου εργαζόταν στην ιματιοθήκη ενός περιοδεύοντος χορευτικού συγκροτήματος, συνεχίστηκε στη Γερμανία στη φυλακή του Βερλ, το καλοκαίρι του 1949, στη γενέθλια Λυών μεταξύ 1951 και 1952, και κατά το προσκύνημά της στη Γερμανία ως το 1956.


Η Αστραπή και ο Ήλιος


Στο βιβλίο αυτό η Savitri Devi αναπτύσσει τη θεωρία της σύμφωνα με την οποία όλοι οι κύκλοι της ιστορίας ξεκινούν με μια Χρυσή Εποχή που καταλήγει στην πτώση και την αναγέννηση σε έναν νέο ιστορικό κύκλο. Ως χαρακτηριστικά παραδείγματα ιστορικών φυσιογνωμιών που χαράσσουν το ιστορικό γίγνεσθαι φέρνει τον άριας καταγωγής βασιλιά Ακενατών της Αιγύπτου (Φαραώ Αμένοφις Δ΄, 14ος π.Χ. αιώνας), που απαρνήθηκε τους αιγυπτιακούς θεούς και ανέπτυξε μιαν ηλιακή λατρεία μη βίας. Αυτός ήταν, κατά τον χαρακτηρισμό της Devi, μόνον «ήλιος». Ακολουθεί ο μογγόλος κατακτητής Τζένκις Χαν (1167-1227), εγωιστής και αποστασιοποιημένος από τις αιώνιες δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος. Αυτός ως δύναμη καταστροφής ήταν «αστραπή». Και τέλος, ο Αδόλφος Χίτλερ, ένας ηγέτης συνδεδεμένος με τις αιώνιες Αλήθειες και πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τη Δύναμη προκειμένου να τις υλοποιήσει ήταν μαζί «αστραπή και ήλιος».


Οι ηγέτες χωρίζονται σε τρεις ομάδες. Είναι αυτοί που βρίσκονται «Μέσα στο Χρόνο», οι δυνατοί δηλαδή και αδίστακτοι που ενεργούν σύμφωνα με το δικό τους στενό συμφέρον και που, παρά την περιστασιακή ευμάρεια, κάνουν τον Κόσμο να γερνά, παραβιάζοντας τους νόμους του, και εξαντλώντας τον μέχρι να φθάσει στο τέλος του κύκλου. Όσοι βρίσκονται «Πέρα από το Χρόνο», είναι αυτοί που αναγνωρίζουν τη θεμελιώδη ενότητα του θείου. Αυτοί είναι οι πνευματικοί ηγέτες της Εποχής της Αλήθειας “Σάτια Γιούγκα”, κατά την οποία επικρατεί πλήρης τελειότητα και δικαιοσύνη. Αυτούς η Devi τους αποκαλεί «εξόριστους του Χρυσού Αιώνα στην εποχή του Σκότους», που ζουν στο δικό τους εσωτερικό σύμπαν αρνούμενοι τον πραγματικό κόσμο που βρίσκεται γύρω τους. Αυτοί οι ηγέτες, στους οποίους κατατάσσει μεταξύ άλλων τον Χριστό και το Βούδα, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν εκ νέου τη Χρυσή Εποχή. Τέλος, η τρίτη κατηγορία ηγετών είναι όσοι στέκονται «Eνάντια στον Χρόνο». Είναι αυτοί που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στο στον αγώνα για τον ερχομό της Χρυσής Εποχής καθώς η “Κάλι Γιούγκα” πλησιάζει στο τέλος της. Σε αυτούς κυριαρχούν τα ηλιακά χαρακτηριστικά και ιδανικά των ηγετών «Πέρα από το Χρόνο», είναι όμως έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν τις βίαιες πρακτικές του ηγέτη «Μέσα στο Χρόνο» προκειμένου να υλοποιήσουν τη συλλογική αναγέννηση του κόσμου. Οι άνθρωποι που στέκονται «Ενάντια στο Χρόνο» συνδυάζουν τις αρετές της «Αστραπής» και του «Ήλιου» και είναι οι πραγματικοί ήρωες της Ιστορίας, οι χτίστες και οι υπερασπιστές που αφιερώνουν τη ζωή τους στην πραγμάτωση μιας νέας βιώσιμης πραγματικότητας πάνω στο πρότυπο του οράματός τους για την Αλήθεια. Είναι αυτοί οι σπάνιοι μύστες που επιταχύνουν την αναπόφευκτη πτώση, υποσχόμενοι ταυτόχρονα τον ερχομό της Χρυσής Εποχής. Ο κύριος εκπρόσωπος της κατηγορίας αυτής, ο πιο σημαντικός άνθρωπος «Ενάντια στο Χρόνο» είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο που χρησιμοποιεί η Devi, ο αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου, αυτός που, όπως υπόσχεται o Κρίσνα στη Μπαγαβαζίτα «Όταν η δικαιοσύνη συντρίβεται, όταν το κακό θριαμβεύει, τότε επανέρχομαι. Για την προστασία του καλού, για την καταστροφή όσων απεργάζονται το κακό, για την εγκαθίδρυση της βασιλείας της Δικαιοσύνης, γεννιέμαι ξανά και ξανά, σε κάθε εποχή».


Για τον σύγχρονο κόσμο


«Το άτομο που ζει κάτω από το σιδερένιο κι ατσάλινο καθεστώς της σύγχρονης «προόδου» μπορεί να φαει ό,τι του κάνει κέφι (σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον), να παντρευτεί όποιον του αρέσει (δυστυχώς!), και να πάει όπου του αρέσει (τουλάχιστον στην θεωρία). Αλλά αναγκάζεται να δεχθεί σε όλα τα ζήτημα που ξεπερνούν το άτομό του, στα ζητήματα που έχουν πραγματικά σημασία, τα πιστεύω, τη στάση ζωής, την κλίμακα των αξιών και, σε μεγάλο βαθμό, τις πολιτικές απόψεις που τείνουν να ισχυροποιήσουν το ισχυρό κοινωνικοοικονομικό σύστημα εκμετάλλευσης στο οποίο ανήκει (ή μάλλον στο οποίο εξαναγκάζεται να ανήκει προκειμένου να είναι σε θέση να επιζήσει), και στο οποίο είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Και μάλιστα, τον κάνουν να πιστεύει ότι είναι προνόμιό του να είναι ένας τροχός σε έναν τέτοιο οργανισμό, ότι τα ασήμαντα ζητήματα στα οποία αισθάνεται πως είναι κύριος του εαυτού του είναι, αντίθετα, τα πιο σημαντικά, τα μόνα πραγματικά σημαντικά. (…) Κι ακόμη, του λένε, στις δημοκρατικές χώρες τουλάχιστον, ότι είναι ελεύθερος από κάθε άποψη, ότι είναι ένα άτομο που δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν εξόν στη δική του συνείδηση - μετά από χρόνια έξυπνης διαμόρφωσης έπλασαν την «συνείδησή του» κι ολόκληρη την ύπαρξή του τόσο βαθιά, σύμφωνα με το σχέδιό τους, που δεν είναι πλέον σε θέση να αντιδράσει διαφορετικά».


Η εποχή της πτώσης


«Δεν υπάρχει ελπίδα να «διορθωθούν τα πράγματα» σε μια τέτοια εποχή. Είναι μια εποχή κατά την οποία από τη διαφθορά των γυναικών επέρχεται η σύγχυση των φυλών. Από τη σύγχυση των φυλών, η απώλεια της μνήμης. Από την απώλεια της μνήμης, η έλλειψη κατανόησης. Και από αυτήν όλα τα δεινά. Είναι η εποχή κατά την οποία το ψέμα βαπτίζεται «αλήθεια» και η αλήθεια καταδιώκεται ως ψέμα ή λοιδορείται ως παραφροσύνη, στην οποία οι απολογητές της αλήθειας, οι θεόπνευστοι ηγέτες, οι αληθινοί φίλοι της φυλής τους και του συνόλου της ζωής, οι θεϊκοί άνδρες, ηττώνται και οι οπαδοί τους ταπεινώνονται και η μνήμη τους συκοφαντείται, ενώ οι άρχοντες του ψεύδους χαιρετίζονται ως «σωτήρες», η εποχή στην οποία κάθε άνδρας και γυναίκα βρίσκεται σε λάθος θέση κι ο κόσμος κυριαρχείται από κατώτερα υποκείμενα, μπασταρδεμένες φυλές και φαύλες δοξασίες, όλα τους κομμάτι μιας σύμφυτης ασχήμιας πολύ χειρότερης από την απόλυτη αναρχία».


Για τις θρησκείες


Το πρακτικό αποτέλεσμα των μεγάλων θρησκειών απόδρασης από τους περιορισμούς του χρόνου, το πρακτικό αποτέλεσμα των διδαχών των μεγάλων ανδρών “Πέρα από το Χρόνο” μετά τον Ακενατών, είναι η πτώση του φυλετικού επιπέδου και κατά συνέπειαν της ποιότητας των ίδιων τους των πιστών και, μέσω αυτών και των προσήλυτων τους, της ανθρωπότητας γενικότερα, όχι – δυστυχώς - μια γενεά από sadhus (σ.σ. ινδοί ασκητές) και ρεμβάζοντες αγίους, ακολουθούμενων από έναν πλανήτη χωρίς ανθρώπους (χωρίς αμφιβολία ομορφότερου απ΄ ό,τι είναι εδώ και καιρό ) αλλά, μάλλον, διασταυρώσεις Αρίων με Μογγόλους, ή Αριου και Εβραϊκού αίματος (…) Οι υπερκόσμιες διδασκαλίες σύμφωνα με τις οποίες ο άνθρωπος θεωρείται πριν απ΄ όλα “ψυχή”, ενήργησαν υπέρ σχημάτων άδικης παγκόσμιας κυριαρχίας από την ίδια τη χριστιανική εκκλησία και από έναν μεγάλο αριθμό χριστιανών κυβερνητών. (…) Με άλλα λόγια, υπάρχει σ΄ αυτήν τη σκοτεινή εποχή, χώρος μόνο για θρησκείες “ενάντια στο χρόνο”, εκτός από τις ψεύτικες θρησκείες “μέσα στο χρόνο”. Στον ειλικρινή, νοήμονα και απολύτως συνεπή οπαδό μιας διδασκαλίας που είναι εκατό τοις εκατό “πέρα από το χρόνο”, εκατό τοις εκατό ενάντια στη βία, δεν απομένει παρά μία οδός: η εξαφάνιση. Δεν ανήκει σε αυτόν τον πλανήτη, αυτήν την εποχή. Πρέπει να φύγει και να μην επιστρέψει. Η μη βία δεν είναι μόνον ασύμβατη με την ύπαρξη οποιουδήποτε κράτους, οιασδήποτε συλλογικής ζωής, μα είναι αταίριαστη με την ίδια τη ζωή.


Για τον Εθνικοσοσιαλισμό


Στην ουσία, η Εθνικοσοσιαλιστική ιδέα ξεπερνά όχι μόνο τη Γερμανία και την εποχή μας, αλλά και την Αρία φυλή και την ίδια την ανθρωπότητα σε κάθε εποχή, [γιατί] εκφράζει την μυστηριώδη και αλάνθαστη σοφία σύμφωνα με την οποία η Φύση ζει και δημιουργεί. Την απρόσωπη σοφία του αρχέγονου δάσους, του απύθμενου ωκεανού και των σφαιρών στα σκοτεινά πεδία του διαστήματος. Και είναι προς δόξαν του Αδόλφου Χίτλερ ότι δεν επέστρεψε απλώς σε εκείνη τη θεϊκή σοφία – επικρίνοντας τον ανόητο ενθουσιασμό του ανθρώπου για τη “διανόηση”, την παιδαριώδη υπερηφάνεια του για την “πρόοδο”, και την εγκληματική προσπάθειά του να υποδουλώσει τη Φύση -, αλλά την κατέστησε τη βάση μιας πρακτικής αναγεννητικής στρατηγικής παγκόσμιας εμβέλειας, ακριβώς τώρα, στον υπερφορτωμένο πληθυσμιακά, πολιτιστικά και τεχνολογικά κόσμο μας, στο τέλος ακριβώς των σκοτεινών χρόνων.

(…)


Ο Εθνικοσοσιαλισμός θα αναγεννηθεί γιατί είναι αληθινός [και σύμφωνος με] την συμπαντική πραγματικότητα, και γιατί αυτό που είναι αληθινό είναι αξεπέραστο.
Για τους πιστούς


Λίγοι αντιστέκονται και παραμένουν, πιο δυνατοί καθώς η πλημμύρα απλώνεται και βρυχάται τριγύρω τους, σαν νικηφόροι βράχοι, σαν ανίκητοι βράχοι, στη μέση της εξαπλούμενης πλημμυρίδας. (…). Δεν ξεχνούν τίποτε, δε συγχωρούν τίποτε, και μαθαίνουν όσα μπορούν. Κρατούν μες στις καρδιές τους και ανταποκρίνονται [με τη ζωή τους] στις εντολές της νέας θρησκείας της Άριας υπερηφάνειας και της συμπαντικής αλήθειας όπως την εξέφρασε ο Μάρτυρας Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ: “Θα είστε γενναίοι, δεν θα κάνετε κακό. Θα αγαπάτε τον Θεό σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, ζώα και φυτά. Θα κρατήσετε το αίμα σας καθαρό…”. Συγκεντρώνονται πότε, πότε, όποτε μπορούν, και διαβάζουν τα έργα του Νίτσε και του Ρόζενμπεργκ και του Φρέμσεν, μα ιδιαίτερα το “Ο αγών μου” του Αδόλφου Χίτλερ. Και σχολιάζουν τα αιώνια λόγια [του]. Θυμούνται και λένε στα παιδιά τους το μήνυμα της ελπίδας, το μυστικό του αήττητου, το κάλεσμα στη δύναμη, μια από τις τελευταίες προτάσεις στο βιβλίο του Φύρερ: “Ένα κράτος που στην εποχή της φυλετικής μίανσης αφοσιώνεται στη φροντίδα των καλυτέρων φυλετικών του στοιχείων, δεν μπορεί παρά μια μέρα να γίνει ο κυρίαρχος της γης”. Εργάζονται. Περιμένουν. Ζουν. Είναι, σ΄ αυτούς τους όλο και πιο σκοτεινούς χρόνους, το αναλλοίωτο στοιχείο “ενάντια στο χρόνο”. Σταδιακά ένας μικρός αριθμός μυημένων αποκτούν πλήρη συνείδηση του εαυτού τους και της σημασίας τους και της αποστολής τους, σαν αυτόν που μου είπε, στις 28 Οκτωβρίου 1953: “Μέχρι το 1945 ήμασταν ένα Κόμμα. Από το 1945 έχουμε γίνει ο πυρήνας μιας μεγάλης νέας πίστης. Ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε, και Ποιος είναι ο Φύρερ μας ”.


Για τον Αδόλφο Χίτλερ


“Θέλουμε να ελπίζουμε ότι η μνήμη του ενός - πριν- τον- τελευταίο και πιο ηρωικού από όλους τους άνδρες μας “Ενάντια στο Χρόνο”, του Αδόλφου Χίτλερ, θα επιζήσει, τουλάχιστον στα τραγούδια και τα σύμβολα. Θέλουμε να ελπίζουμε πως οι κύριοι του χρόνου, άνθρωποι του ίδιου αίματος και της ίδιας πίστης μ΄ αυτόν, θα του αποδώσουν τιμές θεού, με τελετές πλήρεις νοημάτων και δυνάμεως, στη δροσερή σκιά των ατελείωτων αναγεννημένων δασών, στις ακτές, ή απάνω στις ανέγγιχτες κορυφές των ορέων, αντικρίζοντας τον ανατέλλοντα ήλιο”.

Γκαίμπελς - Μονογραφίες

Είναι χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος προπαγανδιστής που έφερε η νέα εποχή. Όλα στον Γκαίμπελς και γύρω του ήταν διανόηση, σκέψη και ακριβής υπολογισμός. Μια φορά επισκέφθηκα το Μπρέσλαου μαζί του και τον περιφερειακό διοικητή Μπρούκνερ από την Σαξωνία. Ο Γκάιμπελς θα μιλούσε σε μια συγκέντρωση οπαδών μας. Κατά την διαδρομή με ρώτησε: "Σε τι είδους κοινό θα μιλήσω, ποιόν "δίσκο" να τοποθετήσω; Τον εθνικό, τον κοινωνικό, ή τον συναισθηματικό;" Μας κοίταξε επιβλητικά και χαμογελώντας είπε: "Τους έχω όλους στο τσεπάκι μου". Όττο Στράσσερ Αξιωματούχος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Stratiotiki_Istoria_-_Monografies_-_Goebells_o_magos_tis_propagandas