Η μάχη του Βερολίνου - Το Βαγκνερικό φινάλε του Γ΄ Ράιχ.

Απρίλιος του 1945 : Οι άλλοτε υπερήφανες στρατιές της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα, οι πολεμικές σημαίες του Γ’ Ράιχ πλέον κυματίζουν μόνο στο 1/3 της γερμανικής επικράτειας. Ο τραγικός επίλογος της Άριας Αυτοκρατορίας θα γραφόταν στο Βερολίνο. Δυστυχώς για την Γερμανία ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και η απελπισμένη πίστη στα Ιδανικά και τις Αξίες του Εθνικοσοσιαλισμού δεν μπορούσε να μετατραπεί σε πολεμικό υλικό, καύσιμα και εμπειροπόλεμες μεραρχίες.


Απ’ το Νότο ο Κόνιεφ πλησίαζε τη Δρέσδη. Στα ανατολικά ο Ζούκωφ είχε περάσει τον ποταμό Όντερ, σταθεροποιώντας το προγεφύρωμά του, καταλαμβάνοντας την πόλη του Κυστρίν. Ο Ροκοσόφσκυ είχε καταλάβει το Ντάντσιχ και πλέον προήλαυνε στη Δυτική Πρωσσία. Ενώ στο έτερο μέτωπο, οι στρατιές του Αϊζενχάουερ είχαν περάσει τον Ρήνο, το τελευταίο φυσικό ανάχωμα πριν την καρδιά της Γερμανίας.


Πώς άραγε θα αντιμετώπιζε το Γ’ Ράιχ την επερχόμενη καταστροφή ;


Θα μπορούσε άραγε ο Χίτλερ να δώσει για άλλη μια φορά την ελπίδα και τη νίκη ; Το μέλλον της χώρας ήταν εξ ολοκλήρου στα χέρια του! Και δεν ήταν καθόλου ελπιδοφόρο πλέον !

21 Απριλίου 1945. Ο Αδόλφος Χίτλερ αναλαμβάνει την στρατιωτική διοίκηση του Βερολίνου. Πρώτο του μέλημα είναι η οχύρωση της πόλης. Το Βερολίνο και τα προάστιά του χωρίζονται σε 8 τομείς αμύνης. Ο έλεγχος των 7 εσωτερικών τομέων βαραίνει τον στρατηγό Βάϊλτιγκ, ενώ τον εσωτερικό και κρισιμότερο τομέα με την κωδική ονομασία Ζ αναλαμβάνει ίσως ο τελευταίος πιστός στον Χίτλερ στρατηγός των SS, Μόνκε. Παρ’ όλη την θεωρητική προετοιμασία των αμυντικών γραμμών, η πραγματικότητα κάνει το γερμανικό επιτελείο να ανατριχιάζει εν όψει της επερχόμενης τελικής επιθέσεως των Ρώσσων !

Οι μόνες διαθέσιμες δυνάμεις για την υπεράσπιση του Βερολίνου είναι η 18η και η 20η μεραρχία Πανζερογρεναδιέρων, η τεθωρακισμένη μεραρχία των SS Νόρντλαντ (αποτελούμενη από Νορβηγούς εθελοντές SS) , ένα τάγμα πεζικού της διαλυμένης μεραρχίας των SS Kαρλομάγνος (αποτελούμενο από Γάλλους εθελοντές SS) , κατάλοιπα της μεραρχίας Αζούλ (αποτελούμενο από Ισπανούς εθελοντές SS) , ενώ παράλληλα με τις τακτικές δυνάμεις, υπάρχουν 8 τάγματα αμφίβολης μαχητικής αξίας της Volk Sturm (Λαϊκή Ορμή, οργάνωση παλλαϊκής άμυνας των Γερμανών που περιελάμβανε στις τάξεις της ακόμη και υπερήλικους πολίτες-οπλίτες) και μερικές χιλιάδες πλημμελώς εξοπλισμένων μελών της Χιτλερικής Νεολαίας.

Για να μπορέσει να κρατηθεί το Βερολίνο και να αποκρουσθεί η κομμουνιστική λαίλαπα σύμφωνα με τον στρατηγό Ρέϋμαν, χρειάζονταν 18 πλήρεις μεραρχίες. Αντ’ αυτών οι Γερμανοί διέθεταν μόνο 2 πλήρεις μεραρχίες, 3 μεραρχίες οι οποίες είχαν κονιορτοποιηθεί στο μέτωπο του Όντερ και μερικά τάγματα παιδιών ηλικίας 12-17 ετών, τα οποία δεν είχαν επαρκή εκπαίδευση και ήταν ψυχικά και σωματικά ανέτοιμα για μία μάχη απέναντι στα εμπειροπόλεμα στρατεύματα του Ρώσου στρατάρχη Ζούκωφ.


Παρ’ όλη όμως την τραγικότητα της καταστάσεως, ο Γερμανικός Λαός συνέρρεε στα κέντρα εκπαιδεύσεως της «Λαϊκής Ορμής» για να προμηθευτεί όπλα, αγνοώντας τους ανελέητους βομβαρδισμούς, γυναίκες, παιδιά και στρατιώτες έσκαβαν χαρακώματα και έστηναν αντιαρματικά κωλύματα στους δρόμους της πόλης, στα κυριότερα σημεία του Βερολίνου είχαν ήδη στηθεί πολυβολεία, ενώ οι τοίχοι της πόλης είχαν γεμίσει φλογερά και απελπισμένα συνθήματα :


ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ. ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΕΠΕΣΑΝ , ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΟΜΩΣ ΟΧΙ. ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ , ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗ ΝΙΚΗ , ήταν μερικά απ’ αυτά που γέμιζαν πίστη και ελπίδα τους λιγοστούς υπερασπιστές της καρδιάς του Ράιχ.22 Απριλίου του 1945, οι ρωσικές προφυλακές φθάνουν στο Βερολίνο, αλλά είναι μόνο μία μικρή σταγόνα μπροστά στον χείμαρρο των οκτώ στρατιών του Ζούκωφ και των 7 στρατιών του Κόνιεφ. Συνολικά οι ρωσικές δυνάμεις που βαδίζουν προς το Βερολίνο ανέρχονταν σε 1.285.000 στρατιώτες, 14.600 πυροβόλα και 2.130 άρματα μάχης και μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να τις σταματήσει. Το απόγευμα της 22ας Απριλίου το 3ο σώμα τεθωρακισμένων του στρατηγού Ρυμπάλκο διαλύει κυριολεκτικά τις δυνάμεις των 5 πρώτων τομέων αμύνης του στρατηγού Βάϊλτιγκ προελαύνοντας 60 χιλιόμετρα σε λίγες μόνο ώρες. Τα νότια προάστια του Βερολίνου φλέγονται, καθώς οι ορδές των αποκτηνωμένων Ρώσων καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ενδεικτικό της κτηνωδίας των μπολσεβίκων είναι η σφαγή 400 γυναικόπαιδων στο καταφύγιο της Χοεντζόλερρνστράσσε.

Αρχικά βίασαν όλες τις γυναίκες, μετά τα παιδιά και στο τέλος εκτέλεσαν τους πάντες, ακόμη και την βουλευτή του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος Ράνσους, η οποία βρισκόταν στο καταφύγιο κι αντί να λυτρωθεί από τους ομοϊδεάτες της, λυτρώθηκε από τη ζωή ! Οι γερμανικές δυνάμεις πλέον υποχωρούν στο εσωτερικό του Βερολίνου, πυκνώνοντας τους τομείς Η και Ζ. Άνδρες κατάκοποι από τις συνεχόμενες μάχες πολεμούν πλέον με τη δύναμη που τους δίνει η απελπισία. Ο Χίτλερ ελπίζει ακόμα, πιστεύει ότι αν η στρατιά του στρατηγού Βενκ φύγει απ’ τον ποταμό Έλβα και στραφεί στο Βερολίνο, ο Ζούκωφ θα συντριβεί. Εκδίδει ημερήσια διαταγή καλώντας τον Βενκ να βαδίσει στην πόλη, καταφέροντας ένα αποφασιστικό πλήγμα στους μπολσεβίκους. Την διαταγή Χίτλερ επιδίδει στον Βενκ ο ίδιος ο στρατάρχης Κάιτελ. Δυστυχώς για τους Γερμανούς, εκτός από τους Ρώσους την Γερμανία θα κτυπήσει και η προδοσία.

Ο αρχηγός της Λουφτβάφφε και δεύτερος στην ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Χέρμαν Γκαίρινγκ, όχι μόνο δεν στέλνει τις ενισχύσεις που είχε υποσχεθεί στον Φύρερ, αλλά στη θέση τους αποστέλλει ένα τηλεγράφημα με το οποίο δηλώνει προκλητικά ότι δεδομένου του εγκλωβισμού του Χίτλερ στο Βερολίνο, ο ίδιος αναλαμβάνει την ηγεσία του Ράιχ, ώστε να προσπαθήσει να συνάψει συνθηκολόγηση με τους συμμάχους. Η αντίδραση του Χίτλερ είναι άμεση, διατάζει τον Μπόρμαν να συλλάβει τον Γκαίρινγκ αμέσως. Όμως η προδοσία όταν η ήττα είναι κοντά, είναι ασταμάτητη, σαν τη φωτιά στην καρδιά του δάσους.Πριν προλάβει ο Μπόρμαν να συλλάβει τον Γκαίρινγκ, γίνεται γνωστή η προδοσία του αρχηγού των SS Χάινριχ Χίμλερ. Την συγκεκριμένη προδοσία προς την Πατρίδα του και τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος του σιωνισμού, διαδέχεται η συνάντηση με τον κόμη Μπερναντόττε στο σουηδικό προξενείο όπου προτείνει μία ατιμωτική για την Γερμανία ειρήνη. Πέρα όμως από το διπλωματικό επίπεδο και τις μηχανορραφίες της ηγεσίας των SS, η μάχη στο Βερολίνο είχε ανάψει για τα καλά.


Ο ρωσικός οδοστρωτήρας συντρίβει με την καταιγιστική υπεροχή πυρός του, τις έσχατες εστίες αντίστασης των Γερμανών. Το Βερολίνο στηρίζονταν πλέον στα 2 αεροδρόμια για τον ανεφοδιασμό του, στο Γκάτοφ το οποίο είχε κυκλωθεί και πλέον ήταν αδύνατη η προσγείωση ή η απογείωση αεροσκαφών και στο Τέμπελχοφ, στον τομέα Άμυνας D, τον οποίο υπεράσπιζαν δυνάμεις της μεραρχίας SS Νόρντλαντ και της μεραρχίας Μύνχενμπεργκ, όπου η κατάσταση ήταν τραγική. Με 6 άρματα μάχης και 850 στρατιώτες προσπαθούσαν να αποκρούσουν τις αλλεπάλληλες εφόδους του ρωσικού πεζικού. Οι ορδές των καφεντυμένων σλάβων υπανθρώπων αδιαφορούσαν για τον θάνατο, ορμούσαν λυσσασμένα στις γερμανικές γραμμές. Τα ρωσικά πυροβόλα είχαν ισοπεδώσει όλα τα κτίρια και χιλιάδες γυναικόπεδα του Βερολίνου σαν φοβισμένο κοπάδι ψυχών προσπαθούν να γλυτώσουν βαδίζοντας προς το κέντρο της πόλης.Τα ρωσικά πυροβόλα κροταλίζουν και γυναίκες που κρατούσαν τα μωρά τους στην αγκαλιά, έπεφταν στον συντριμιασμένο δρόμο. Σπαρακτικές κραυγές αντηχούσαν στον ουρανό του Βερολίνου, ο θάνατος βασίλευε παντού. Τα πρώτα ρωσικά άρματα Τ-34 φθάνουν στην Αλεξάντερπλάτς, σχεδόν στο κέντρο της πόλης.

Πλέον δεν υπάρχουν γραμμές άμυνας, βετεράνοι των SS, παιδιά της Χιτλερικής Νεολαίας και τραυματίες προσπαθούν να σταματήσουν την καταστροφή με την αυταπάρνηση που αρμόζει σε πραγματικούς άνδρες της Αρίας Φυλής. Ο μύθος του θρυλικού Siegfried ενέπνεε όμως ακόμα τους λιγοστούς υπερασπιστές της πόλης.


Η ΦΡΟΥΡΑ ΠΙΠΤΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ.


Στην περιοχή του Ολυμπιακού σταδίου μια μικρή ομάδα 36 παιδιών της Χιτλερικής Νεολαίας, η οποία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην άμυνα, εκπλήσσοντας πολλές φορές τους πάντες για την μαχητικότητα και τον ηρωισμό που επέδειξε καθηλώνοντας εμπειροπόλεμα στρατεύματα του εχθρού, συγκρατεί 4 ρωσικά τάγματα για 18 ώρες, καταστρέφοντας 12 ρωσικά άρματα μάχης. Στο Χάλεσες Τορ ο Λόθαρ Λόουε, ένας 14χρονος Γερμανός της Νεολαίας, μαζί με έναν ανάπηρο Γερμανό αξιωματικό καταστρέφουν 2 ρωσικά άρματα Τ-34. Για την πράξη τους αυτή, ανταμοίβονται με τον σιδηρού σταυρό απ’ τον Ταγματάρχη Μπέχτνε. Οι ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας των μαχητών του Βερολίνου δεν είχαν τελειωμό, όσο οι Ρώσοι προχωρούσαν το πλήρωναν με ποταμούς αίματος. Όμως η συντριπτική τους αριθμητική υπεροχή, τους επέτρεπε να συνεχίζουν αδιαφορώντας για τις απώλειες.

Τα 24ωρα περνούν καθώς το αίμα και τα κορμιά νεαρών στρατιωτών στολίζουν απόκοσμα την φλεγόμενη πόλη. Το βράδυ της 27ης Απριλίου, οι Ρώσοι απέχουν μόλις 8 χιλιόμετρα απ’ την Καγγελαρία. Η νύχτα έχει φωτιστεί σαν σε παραμύθι και οι φλόγες χορεύουν στον ρυθμό των ρωσικών πυροβόλων.Στην Πλατεία Φρανκφούρτης και στην Μπελ Αλλιάνεπλατς συγκεντρώνονται τα τελευταία γερμανικά στρατιωτικά υπολείμματα, στην προσπάθειά τους να ανακόψουν στους Ρώσους τον δρόμο προς την Καγκελαρία. Υπό την διοίκηση του Ταγματάρχη Μπάρενφέγγερ πολεμούν λυσσασμένα εναντίον 2 μεραρχιών του Στρατηγού Τσιούκωφ. Πολεμούν μέχρις εξαντλήσεως των πυρομαχικών και όταν αυτά τελειώνουν επιτίθενται με τις ξιφολόγχες εναντίον των Ρώσων. Πλέον η μάχη γίνεται σφαγή. Αποκομμένα τμήματα SS μάχονται υπερασπιζόμενα την περιοχή της Ποντσντάμερ, προσπαθώντας να κρατήσουν τους κομμουνιστές μακρυά απ’ την περιοχή των καταφυγίων όπου υπήρχαν χιλιάδες άμαχοι, προσπάθεια όμως που αποτυγχάνει, παρ’ όλο το σθένος το οποίο επέδειξαν.Ο δρόμος για την περιοχή των καταφυγίων γέμισε με εκατοντάδες ρωσικά πτώματα, πριν οι άντρες των γαλλικών SS υποχωρήσουν.

Τα τέρατα της στέππας θα κάνουν ένα όργιο σφαγής και κτηνωδίας με την ανοχή των αξιωματικών τους, εις βάρος των αμάχων οι οποίοι φοβισμένοι είχαν στοιβαχθεί στα καταφύγια. Οι μπολσεβίκοι υπάνθρωποι έφθασαν μέχρι του σημείου να βιάσουν καρκινοπαθείς στο νοσοκομείο του Χούμπολντ ! Παρ’ όλες όμως τις νοσηρές πράξεις και τις θηριωδίες του Κόκκινου Στρατού, ο ρυθμός αντίστασης των Γερμανών ήταν άκαμπτος. Από τις 23 έως τις 27 Απριλίου είχαν χάσει 230 άρματα και 9.500 στρατιώτες κι αν συνέχιζαν να χάνουν άρματα με αυτό το ρυθμό, θα έπρεπε να σταματήσουν την επίθεσή τους, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στην παραπαίουσα Γερμανία. Αυτή ακριβώς ήταν η ελπίδα του Χίτλερ, δεν θα παραδινόταν ποτέ. Δίνει τότε εντολή στον Μόνκε για την έσχατη αντεπίθεση με κατεύθυνση επίθεσης την λεωφόρο Ούντερ ντερ Λίντερ και την Μπελ Αλλιάνς. Ένα από τα περίεργα της τελευταίας γερμανικής αντεπίθεσης ήταν το γεγονός ότι οι μαχητές που συμμετείχαν, ανήκαν στην πλειοψηφία τους στις τάξεις των εναπομεινάντων Γάλλων, Ισπανών και Σκανδιναυών Εθελοντών των SS – μία έμπρακτη απόδειξη του Πανευρωπαϊκού Οράματος που κήρυσσε και κηρύσσει ο Εθνικοσοσιαλισμός, ενάντια στις εμφύλιες διχόνοιες που σπέρνει στους αιώνες των αιώνων ανάμεσα στους Λαούς της Ευρώπης ο μοχθηρός Ιουδαίος.

Η Γερμανική αντεπίθεση ήταν επικότατη, μα και καταδικασμένη στην αποτυχία. Οι λιγοστές εκατοντάδες ελαφρά οπλισμένων πεζικάριων διαλύθηκαν κυριολεκτικά απ’ τα ρωσικά άρματα και τους κατέχοντες πλέον άριστη κάλυψη Ρώσους. Πλέον είχε έρθει η σειρά των μπολσεβίκων για την δική τους τελική επίθεση. Οι επίλεκτες δυνάμεις της 150ής και 108ης μεραρχίας μετά από ένα τρομερό μπαράζ πυροβολικού επιτίθενται στην ίδια την Καγκελαρία, το Ράιχσταγκ. Η επίθεσή τους είναι φοβερή, αδιαφορώντας για τον καταιγισμό των πυρών από τους υπερασπιστές της Καγκελαρίας, υπερπηδούν την αντιαρματική τάφρο με τρομερές απώλειες. Μα συνεχίζουν, πλέον μπαίνουν στο ίδιο το κτίριο της Καγκελαρίας, μα τότε οι Γερμανοί στρέφουν τα αντιαεροπορικά πολυβόλα εναντίον τους, αναγκάζοντάς τους σε υποχώρηση.


Δεν ήταν γραφτό η μισητή σημαία με το σφυροδρέπανο να ανεμίσει στη Ράιχσταγκ όσο ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ζωντανός.


Ο Χίτλερ θα αυτοκτονήσει μερικά λεπτά αργότερα από την απόκρουση της ρωσικής εφόδου. Παρ’ όλο το θάνατο του Ηγέτη τους, όμως, η άμυνα δεν είχε σταματήσει ακόμα. Τα ρωσικά κανόνια θα γκρεμίσουν σύντομα τον εξωτερικό τοίχο της εισόδου της Καγκελαρίας και τα πυροβόλα των Τ-34 θα σπείρουν τον θάνατο στους γενναίους Μαχητές των SS που υπερασπίζονταν ακόμα το κτίριο.Η δεύτερη ρωσική επίθεση κατά της Καγκελαρίας πέτυχε τον σκοπό της. Τάχιστα το κτίριο γέμισε Ρώσους στρατιώτες οι οποίοι αλαλάζοντας αποτελείωσαν τους τελευταίους τραυματισμένους Γερμανούς που ήταν ζωντανοί ή δεν είχαν αυτοκτονήσει.


ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΗΤΑΝ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ.


Σε τοπικό επίπεδο ήταν η εθνική αναμέτρηση του σοβιετικού βαρβαρισμού με το τελευταίο κομμάτι αντίστασης του Γερμανικού Έθνους, που τον 20ό αιώνα ηγήθηκε της πιο Κοσμογονικής Επαναστάσεως ενάντια στην εβραιοκαπιταλιστική τυραννία και την εβραιομαρξιστική σκλαβιά. Σε γενικό επίπεδο, ήταν ο προσωρινός επίλογος της σύγκρουσης μεταξύ Χρήματος και Ξίφους, μεταξύ της χρηματιστικής δουλείας των τόκων και των υπολειμμάτων ενός κόσμου που στηριζόταν στις πραγματικές αξίες του Αίματος και της Φυλής. Το Όραμα των Εθνικοσοσιαλιστών όμως για έναν φυσικό, υγιή και ρωμαλέο κόσμο δεν είχε καμία θέση στην παρηκμασμένη κοινωνία που οραματίστηκαν οι σιωνιστές, οι αμερικανοί πλουτοκράτες και οι ανέκαθεν κομπλεξικοί βρετανοί, ούτε οι μπολσεβίκοι συνοδοιπόροι τους.

Ο κόσμος τους κέρδισε το Βερολίνο, και τώρα εμείς βιώνουμε τις συνέπειες της αντιφυσικής τους νίκης. Για πόσο ακόμη ; Έως ότου εγερθούν και πάλι με επαναστατική ορμή τα Λάβαρα της Φυλής, έως ότου αφυπνισθούν και πάλι ρωμαλέοι Άριοι Άνδρες και συγκροτήσουν μάχιμες φάλαγγες αγώνος και μάχης, δίνοντας τέλος στον βιολογικό και πνευματικό εκφυλισμό που τόσο μεθοδικά προωθούν οι εβραϊκές τράπεζες, οι τοκογλύφοι και οι μαστροποί αυτής της ολοκληρωτικά σαπισμένης κοινωνίας.

Θα έρθει ξανά η Μέρα , που θα λάβει σάρκα και οστά ο προφητικός όσο και έσχατος εκείνος λόγος του Γιόζεφ Γκαίμπελς :

ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΤΕ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ !!!

Το Γερμανικό σχέδιο της εισβολής στην Τουρκία “GERTRUDE”.

Το παρακάτω απόσπασμα αναφέρεται στο άγνωστο σχέδιο του Τρίτου Ράιχ σύμφωνα με το οποίο η Γερμανία μαζί με άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις θα εισέβαλε στην Τουρκία μετά το τέλος του Β’ ΠΠ με σκοπό να απαλλάξει τις νοτιοανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες , αναμεσά τους και την Ελλάδα από την Τουρκική απειλή.

Έτσι ρίχνεται φως σε μια εντέχνως αποσιωπημένη πτυχή των σχεδίων του Ράιχ που εντάσσονταν στο ευρύτερο πλάνο για την αναμόρφωση όχι μόνο της Γερμανίας , αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.


Το Γερμανικό σχέδιο της εισβολής στην Τουρκία “GERTRUDE”.

Μέλη της Αρμενικής - Γερμανικής και Γεωργιανικής - Γερμανικής Ένωσης συνάντησαν τον Άλφρεντ Ρόζενμπερκ το 1941 , και τους υποσχέθηκε ότι «όταν η Αρμενία και η Γεωργία ελευθερώνονταν από τον μπολσεβίκικο ζυγό , ο Αρμενικός και ο Γεωργιανός στρατός με την υποστήριξη της Γερμανίας θα ξεκινούσαν έναν Ιερό πόλεμο εναντίων της Τουρκίας , στον οποίο επίσης θα συμμετείχαν δυνάμεις της Wehrmacht , των Waffen SS , καθώς επίσης μεραρχίες του Ελληνικού και του Βουλγαρικού στρατού θα επιτήθονταν στην Τουρκία ταυτόχρονα».

Είναι βέβαιο ότι η επιχείρηση αυτή θα λάμβανε χώρα, καθώς κατά την διάρκεια του Β’ ΠΠ η Τουρκία δεν ήταν σύμμαχος του Τρίτου Ράιχ και επίσης υπάρχει το όνομα της επιχείρησης που μπορεί να ελεγχθεί. Αμέσως μετά την απελευθέρωση της , η Αρμενία θα γίνονταν σύμμαχος της Γερμανίας. Αυτή η εξέλιξη έχει εγκριθεί προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ.

Το 1942 , ο Φύρερ υπέγραψε την εντολή για την δημιουργία των τεσσάρων Καυκάσιων Λεγεώνων.

Στρατιωτικές δυνάμεις από την Ευρώπη που θα περιλάμβαναν μεραρχίες του Ελληνικού στρατού , της Wehrmacht αλλά και των Waffen SS , προορίζονταν να βοηθήσουν τις Αρμενικές και Γεωργιανές δυνάμεις να εισβάλουν στην Τουρκία.

Την κατάλληλη στιγμή , η Αρμενία και η Γεωργία θα έπρεπε να προσφέρουν στον Γερμανικό στρατό δύναμη της τάξεως των 100.000 στρατιωτών που θα χρησίμευε στην επικείμενη εισβολή στην Τουρκία. Το σχέδιο κατοχής της Τουρκίας , άρχισε να καταστρώνεται το 1942 υπό το κωδικό όνομα “Gertrude”.

Σύμφωνα με τα αρχεία που βρέθηκαν στο Υπουργείο για τις υπό κατοχή ανατολικές περιοχές, οι ηγέτες του Τρίτου Ράιχ γνώριζαν πολύ καλά ότι αργά ή γρήγορα ο Παντουρανισμός θα αποτελούσε κίνδυνο για την Γερμανία εάν επέτρεπαν στην Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν να ενωθούν.

Ο κίνδυνος της ένωσης της Τουρκίας με το Αζερμπαϊτζάν υπό την σκέπη μίας μεγάλης «Παντουρανικής» ιδέας ήταν ουσιαστικά ένας ορατός κίνδυνος για τους ηγέτες του Ράιχ κατά το 1942 και 1943. Έτσι η ιδέα της Μεγάλης Αρμενίας και της πραγματοποίησής της αποτελούσε το αντίβαρο στις Τουρκικές φιλοδοξίες στην περιοχή του Καυκάσου.

Ένας χάρτης του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ που παρουσίαζε την προγραμματισμένη εισβολή του Ράιχ στην Τουρκία (Kommissariat Armanien) , ανακαλύφθηκε ανάμεσα στα απόρρητα αρχεία που βρέθηκαν από την σοβιετική υπηρεσία στρατιωτικής αντικατασκοπίας “SMERSH” στο τέλος του πολέμου.

Σιδηρούς Σταυρός

 Ο Γερμανικός Σιδηρούς Σταυρός απονεμόταν σε όλες τις τάξεις των Wehrmacht, Luftwaffe και Kriegsmarine για να τιμήσει αξιωματικούς και στρατιώτες για πράξεις ανδρείας, ηρωισμού και καλής ηγεσίας.

Καθιερώθηκε στις 10 Μαρτίου 1813 από τον βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο 3ο της Πρωσίας, που βρισκόταν τότε σε πόλεμο με τη Γαλλία του Ναπολέοντα. Έκτοτε υπέστη πολλές αλλαγές και καθιερώθηκε ξανά από τον Αδόλφο Χίτλερ την 1η Σεπτεμβρίου 1939, εν όψει του Β’ΠΠ.

Ο Σταυρός των Ιπποτών και ο Σιδηρούς Σταυρός μοιάζουν πολύ στην εμφάνιση. Η διάκρισή τους γινόταν εύκολα από το μέρος της στολής όπου τον φορούσαν. Ο Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού με Φύλλα Δρυός, Ξίφη και Διαμάντια θεωρείτο η ανώτατη διάκριση που απονεμόταν από τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις.

Η Γερμανία απένειμε πολλά διαφορετικά είδη διακρίσεων για να τιμήσει πράξεις ανδρείας, θάρρους και γενναιότητας, μεταξύ των οποίων ξιφίδια, ξίφη, πολεμικά εμβλήματα, ακόμα και μεταλλικές ασπίδες. Τα μετάλλια αυτά δεν ήταν ίδια κάθε φορά, αντιθέτως, διαφορετικά μετάλλια χρησιμοποιούσαν οι διάφορες βαθμίδες των Wehrmacht, Luftwaffe και Kriegsmarine. Μπορούσε να τα κερδίσει κανείς με πολλούς τρόπους, από συμμετοχή σε μια επιτυχή αποστολή μέχρι την ολοκλήρωση συγκεκριμένου αριθμού αποστολών, από πράξεις ανδρείας μέχρι τραυματισμό ή θάνατο στο πεδίο της μάχης. Σε περίπτωση θανάτου, το μετάλλιο δινόταν στον στενότερο συγγενή. Μια σειρά διακρίσεων επίσης απονέμονταν για παροχή υπηρεσιών αντί για πράξεις ανδρείας.

Ο Σιδηρούς Σταυρός με τις διάφορες παραλλαγές του ήταν ένα μετάλλιο που απονεμόταν από όλες τις οργανώσεις των Wehrmacht, Luftwaffe και Kriegsmarine. Παρά το γόητρο του μεταλλίου αυτού, απονεμόταν ευρέως (περίπου 6 εκατομμύρια άτομα έλαβαν τον Σιδηρού Σταυρό κατά τη διάρκεια πολέμου). Ο Σιδηρούς Σταυρός που απονεμόταν κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ είχε χαραγμένη στο κέντρο την επιγραφή 1939, χρονιά που καθιερώθηκε ξανά. Ο Σιδηρούς Σταυρός απονεμόταν για να τιμήσει πράξεις ανδρείας. Ο Σιδηρούς Σταυρός είχε δύο τάξεις, τη Δεύτερη και την Πρώτη. Ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξης απονεμόταν μόνο σε κάποιον που προηγουμένως είχε τιμηθεί με Σιδηρού Σταυρό Δεύτερης Τάξης. Συνεπώς, ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξης δινόταν πιο σπάνια και ήταν πιο σημαντικός. Τα δύο αυτά μετάλλια έμοιαζαν πάρα πολύ και τα φορούσαν στο ίδιο σημείο, στο κάτω αριστερά μέρος της στολής. Όταν απονεμόταν ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξης, ο Σιδηρούς Σταυρός Δεύτερης Τάξης διακρινόταν με μια μικρή ταινία περασμένη στην κουμπότρυπα.

Ο Σταυρός των Ιπποτών ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό μετάλλιο που τιμούσε πράξεις γενναιότητας. Σε αντίθεση με τον Σιδηρού Σταυρό, φοριόταν στον λαιμό προσαρμοσμένος σε μία ταινία με μαύρη, λευκή και κόκκινη λωρίδα. Πρώτη φορά δόθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1939, ενώ συνολικά κατά τη διάρκεια του πολέμου απονεμήθηκαν περίπου 7361 τέτοιοι σταυροί, εκ των οποίων οι 43 σε ξένους.

Ο Σταυρός των Ιπποτών με Φύλλα Δρυός καθιερώθηκε στις 3 Ιουνίου 1940 για να τιμήσει περαιτέρω πράξεις θάρρους. Όπως και τα προηγούμενα μετάλλια, τα Φύλλα Δρυός απονέμονταν μόνο σε κάποιον που είχε προηγουμένως τιμηθεί με τον Σταυρό των Ιπποτών. Τρία ασημένια φύλλα δρυός κοσμούσαν τον Σταυρό. Συνολικά, δόθηκαν 890 τέτοια μετάλλια κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ. 

Ο Σταυρός των Ιπποτών με Φύλλα Δρυός και Ξίφη ήταν ένα μετάλλιο με τεράστια αξία. Καθιερώθηκε στις 15 Ιουλίου 1941, για να τιμήσει ακόμα περισσότερο τους κατόχους του Σταυρού των Ιπποτών με Φύλλα Δρυός για περαιτέρω πράξεις ανδρείας πέραν του καθήκοντος. Κάτω από τα φύλλα δρυός προστίθεντο ένα ζεύγος ξιφών, διασταυρούμενων σε γωνία 40 μοιρών. Απονεμήθηκαν μόνο 160 τέτοιοι Σταυροί. Ο άσος των Panzer Michael Wittman τιμήθηκε με αυτό το μετάλλιο.

Ο Σταυρός των Ιπποτών με Φύλλα Δρυός, Ξίφη και Διαμάντια καθιερώθηκε την ίδια εποχή με τα Φύλλα Δρυός και Ξίφη, και πολλοί τον θεωρούν την ανώτατη διάκριση που μπορούσε κανείς να κερδίσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Προστίθετο ένα σύνολο διαμαντιών μέσα στα Φύλλα Δρυός και τα Ξίφη. Απονεμόταν μόνο στις πιο διακεκριμένες και ηρωικές προσωπικότητες των ενόπλων δυνάμεων, τον κέρδισαν μόνο 27 άνδρες εκ των οποίων ένας ήταν ο Erwin Rommel.

Ο Σταυρός των Ιπποτών με Χρυσά Φύλλα Δρυός, Ξίφη και Διαμάντια ήταν η ανώτατη διάκριση. Ο Χίτλερ σκόπευε να τον απονείμει μόνο στους 12 καλύτερους άνδρες όλων των ενόπλων δυνάμεων της Γερμανίας όταν θα τέλειωνε ο πόλεμος με νίκη των δυνάμεων του Άξονα. Καθώς το Τρίτο Ράιχ κατέρρεε, έγινε μία εξαίρεση και τιμήθηκε με Χρυσά Φύλλα Δρυός ένας και μόνο άνδρας. Ήταν ο Hans Ulrich Rudel της Luftwaffe. Ως πιλότος βομβαρδιστικών Stuka, ο Rudel κατέστρεψε 518 ρωσικά τεθωρακισμένα (δηλαδή πέντε ρωσικές μεραρχίες τεθωρακισμένων), 150 θέσεις αντιαεροπορικών και πυρομαχικών, 700 φορτηγά, βύθισε το ρωσικό θωρηκτό Marat, ένα ρωσικό καταδρομικό, ένα ρωσικό αντιτορπιλικό, 70 ρωσικά πλοία προσγείωσης και εκατοντάδες άλλους στόχους (γέφυρες, σιδηροτροχιές, καταφύγια). Επίσης προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές σε ένα άλλο ρωσικό θωρηκτό, το October Revolution. Ο Rudel πέταξε σε 2,530 πολεμικές αποστολές, από τις οποίες τις 400 σε ένα Focke-Wulf 190, κερδίζοντας 11 αεροναυμαχίες, ενώ καταρρίφθηκε 32 φορές.

Σεβαστιανός Φουλίδης - Ο ήρωας Έλληνας εθελοντής Αξιωματικός της Μεραρχίας Brandenburg

Με τους Ελληνοπόντιους του ΡΟΑ είχε σχέση και ένα ικανότατο στέλεχος των γερμανικών Ειδικών Δυνάμεων (Μεραρχία Brandenburg), ο συμπατριώτης μας Σεβαστιανός Φουλίδης , ο οποίος χρησιμοποιήθηκε από το γερμανικό επιτελείο στις πιο δύσκολες αποστολές. Ο Φουλίδης καταγόταν από τον Πόντο και ήταν φανατικός αντικομουνιστής. Στη γερμανική αντικατασκοπία είχε ενταχθεί το 1938, με μοναδικό σκοπό να πλήξει τους Μπολσεβίκους με οποιονδήποτέ τρόπο. Αφού φοίτησε σε μια σχολή πρακτόρων και εκπαιδεύτηκε στο Quenz, εντάχθηκε στο τμήμα της Brandenburg που είχε την ευθύνη των βαλκανικών χωρών. Ο Κανάρης, που συνδεόταν φιλικά με τον Φουλίδη, ζήτησε από τον Έλληνα πράκτορα να του μεταφέρει πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατούσε στη νότια Ρωσία και στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Επειδή όμως η τουρκική αστυνομία τον καταζητούσε από την εποχή του Μικρασιατικού Πολέμου (1919-1922) , ο Φουλίδης μετέφερε την έδρα του στην Αθήνα. Στη συμφωνία που έκανε με τον Κανάρη τόνισε πως η δράση του και οι πληροφορίες που θα συγκέντρωνε θα αφορούσαν αποκλειστικά τη Σοβιετική Ένωση και σε καμία περίπτωση την Ελλάδα, την οποία θεωρούσε πατρίδα του και υπεραγαπούσε. Άλλωστε σε προσωπικές του συζητήσεις με τον αρχηγό της Abwehr ανέφερε πως ότι έκανε το έκανε για να δει τον Πόντο ενωμένο με τη μητροπολιτική Ελλάδα, μετά τον νικηφόρο αγώνα του Άξονα εναντίον των Σοβιετικών.


Επί δύο ολόκληρα χρόνια ο Φουλίδης συνεργαζόταν στενά, εκτός από τη γερμανική Αbwehr και με τον αστυνόμο Σπύρο Παξινό της Υπηρεσίας Αλλοδαπών. Είχε συμφωνήσει με τον Παξινό, με την έγκριση του Κανάρη, να παραχωρεί στις ελληνικές αρχές όλα τα έγγραφα και τα δελτία των πρακτόρων του , τα οποία, αφού θα φωτογραφίζονταν, θα του επιστρέφονταν για να σταλούν στο Βερολίνο. Με τη βοήθεια του Παξινού ο Φουλίδης οργάνωσε το δίκτυό του, που το αποτελούσαν κυρίως ρωσομαθείς Έλληνες. Κατόρθωσε να τους ναυτολογήσει σε τουρκικά καράβια που επισκέπτονταν τα ρωσικά λιμάνια του Ευξείνου Πόντου. Παράλληλα αποκατέστησε επαφή με τους πράκτορες του οι οποίοι κατοικούσαν στη νότια Ρωσία. Για τη συνεργασία Φουλίδη - Παξινού έγραψε στα απομνημονεύματα του ο Άρθουρ Ζάιτς, ένας άλλος σημαντικός Γερμανός πράκτορας στην Ελλάδα : "Με αυτόν τον τρόπο η εναντίον της Ρωσίας κατασκοπευτική εργασία του Φουλίδη κατέληγε να γίνεται τη και να επωφελούνται συγχρόνως η ελληνική η αγγλική και η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών. Τούτο το γνώριζε βέβαια η γερμανική κατασκοπία, η οποία κατά κανόνα δεν επέτρεπε στους πράκτορες της παρόμοιες συνεργασίες. Και αυτό επετράπη μόνο στον Φουλίδη, επειδή αυτός είχε δηλώσει ότι ως Έλληνας στην καταγωγή, δεν δεχόταν να εργασθεί στην Ελλάδα ως κατάσκοπος της Γερμανίας, χωρίς τη συγκατάθεση των ελληνικών αρχών. Και ο ίδιος πρότεινε αυτού του είδους τη συνεργασία, την οποία τόσο ο Ναύαρχος Κανάρης, όσο και ο άμεσος προϊστάμενος του Φουλίδη στο Βερολίνο, συνταγματάρχης Μούντσιγκερ, υιοθέτησαν απολύτως, διότι αφενός είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη και εκτίμηση στον χαρακτήρα του Φουλίδη και αφετέρου οι πληροφορίες αφορούσαν τη Ρωσία, εναντίον της οποίας στρέφονταν τότε όλοι. Αυτά βέβαια ίσχυαν ως την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, οπότε οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν ανάγκασαν τη γερμανική κατασκοπεία να τροποποιήσει το πρόγραμμα της.



Η επίθεση στη Σοβιετική Ένωση ήταν θέμα χρόνου. Ο Φουλίδης ήταν ενημερωμένος από τους προϊσταμένους του στο Βερολίνο. Οργάνωσε λοιπόν ένα σώμα από αποφασισμένους Λευκορώσους μετανάστες ρου ζούσαν από καιρό στην Ελλάδα και τους έστειλε λίγους μήνες αργότερα πίσω από τις ρωσικές γραμμές για διενέργεια δολιοφθορών, συλλογή πληροφοριών και διασπορά ψευδών ειδήσεων.Ο ίδιος ο Φουλίδης έφυγε από την Ελλάδα τον Αύγουστο του 1941 και παρουσιάστηκε στον συνταγματάρχη φον Κλάουζεβιτς , αρχηγό της Υπηρεσίας Κατασκοπείας της Ομάδας Στρατιών του Νότου. Αποστολή του ήταν η συλλογή πληροφοριών για την κατάσταση που επικρατούσε στα ρωσικά μετόπισθεν και ο κλονισμός του ηθικού των Ουκρανών οι οποίοι υπηρετούσαν στον Κόκκινο Στρατό. Ο Σ. Φουλίδης και η ομάδα του εφοδιάστηκαν με το και κατάλληλο προπαγανδιστικό υλικό και μεταφέρθηκαν ένα βράδυ με γερμανικό αεροπλάνο πίσω από τις ρωσικές γραμμές.Ο τολμηρός Έλληνας κατάφερε πολύ περισσότερα από όσα περίμενε το γερμανικό στρατηγείο. Πρώτα από όλα ενημέρωσε με τον ασύρματο του τον Κλάουζεβιτς για την ακριβή θέση των αεροδρομίων τα οποία χρησιμοποιούσαν οι Σοβιετικοί, καθώς και για τον αριθμό και τη θέση των αρμάτων μάχης που υπεράσπιζαν το Κίεβο. Όταν άρχισε η γερμανική επίθεση ο Φουλίδης και οι σύντροφοι του πέρασαν πάλι μέσα από τις ρωσικές γραμμές. Με κίνδυνο της ζωής τους ενημέρωσαν τον επιτελάρχη του γερμανικού στρατεύματος για τις κινήσεις των ρωσικών τεθωρακισμένων, τα οποία τελικά εξουδετερώθηκαν.Δύο μέρες μετά την κατάληψη του Κιέβου στο πολεμικό ανακοινωθέν της Wehrmacht έγινε μνεία του ηρωισμού και της αυτοθυσίας της ομάδας Φουλίδη. Ο ίδιος από ανθυπολοχαγός προήχθη στον βαθμό του υπολοχαγού έπ’ ανδραγαθία. Στη συνέχεια οι επιτυχίες του Φουλίδη, ιδιαίτερα στον Καύκασο, ξεπέρασαν και την πιο τολμηρή φαντασία, "αφού υπερέβη σε κατορθώματα και τη δράση του θρυλικού Άγγλου πράκτορα Λόρενς της Αραβίας", όπως έγραψε ο Ζάιτς.

Με τα κηρύγματα και την προπαγάνδα του δαιμόνιου Έλληνα εξεγέρθηκαν χιλιάδες Πόντιοι , Γεωργιανοί και Αρμένιοι εναντίον των Σοβιετικών. Ήταν τόσο μεγάλη η ταραχή της ρωσικής κυβέρνησης ώστε και μετά το τέλος του πολέμου οι λαοί αυτοί θεωρήθηκε ότι δεν μπόρεσαν να αποβάλουν το "σπέρμα της προδοσίας" με το οποίο "διαβρώθηκαν" από τους Γερμανούς. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν να εκτοπισθούν 500.000 περίπου Καυκάσιοι, μεταξύ των ετών 1944 και 1947 στη Σιβηρία. Το τέλος του Φουλίδη ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Τον Δεκέμβριο του 1943 ο Κλαούζεβιτς του ανέθεσε να εισχωρήσει εκ νέου στις ρωσικές γραμμές για να εξακριβώσει τον αριθμό των Σοβιετικών και τη διάταξη των εχθρικών τεθωρακισμένων. Ο Φουλίδης έγινε όμως αντιληπτός από μια ρωσική περίπολο και άφησε την τελευταία του πνοή σε απόσταση μόλις 200 μέτρων από τις γερμανικές γραμμές.

Η "Κυανόλευκη Μεραρχία" και η προσφορά των Ελληνοπόντιων στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία

Ο υποστράτηγος Γεώργιος Μπάκος, που ήταν ο πιο φανατικός εθνικοσιαλιστής της κυβέρνησης Τσολάκογλου, θεωρούσε σχεδόν σίγουρη τη γερμανική νίκη. Γι’ αυτόν τον λόγο πρότεινε στους αξιωματικούς αλλά και στο υπουργικό συμβούλιο να δημιουργηθεί μια αντικομμουνιστική λεγεώνα στο πλαίσιο των εθελοντικών λεγεώνων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, η οποία θα πολεμούσε στη Ρωσία στο πλευρό των Γερμανών. Ο Μπάκος πίστευε πως αυτό θα ήταν αργότερα ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της Ελλάδας, ενώ η μορφή της γερμανικής κατοχής θα γινόταν ηπιότερη. Οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς που τον άκουσαν δεν έδωσαν απάντηση.

Ο Μπάκος τότε ζήτησε κατάλογο όλων των αξιωματικών για να τον παραδώσει στο αρμόδιο γερμανικό γραφείο. Κάποιοι έφεδροι αντέδρασαν και ανάμεσα τους ήταν ο παλαιός επιτελάρχης του Μπάκου στο Β’ ΣΣ, συνταγματάρχης Θρασύβουλος Τσακαλώτος.

Ο πρωθυπουργός Τσολάκογλου αγνοούσε τις ενέργειες του υπουργού του και πίστευε, όπως αργότερα κατέθεσε, πως το εγχείρημα αυτό ήταν και «λυπηρόν και όσο και λίαν εγκληματικόν». Όταν όμως πληροφορήθηκε τις προθέσεις του Μπάκου αποφάσισε με τη συνδρομή του αρχηγού της Χωροφυλακής υποστράτηγου Ντάκου να ματαιώσει με οποιοδήποτε τίμημα τη δημιουργία και την αποστολή της ελληνικής λεγεώνας.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις και τις πληροφορίες που είχε συγκεντρώσει ο Τσολάκογλου τουλάχιοτον 2.000 άνδρες είχαν εγγραφεί εθελοντές στη Θεσσαλονίκη για το Ανατολικό Μέτωπο, ενώ στην Αθήνα είχαν ετοιμασθεί 200 αιτήσεις για τη συγκρότηση της λεγεώνας.

Η ιδέα της ελληνικής μεραρχίας ενθουσίασε τους Γερμανούς, οι οποίοι με καταχωρήσεις στον κατοχικό Τύπο άφηναν να εννοηθεί πως η λεγεώνα μετά τη “σίγουρη γερμανική νίκη” θα ήταν ένα σοβαρότατο επιχείρημα υπέρ της Ελλάδας. Προς αυτή την κατεύθυνση εργάζονταν και εθνικοσιαλιστικές οργανώσεις της Αθήνας και της συμπρωτεύουσας, η Τρία Έψιλον και η ΕΣΠΟ.

Όπως κατέθεσε στον γράφοντα ένας πράκτορας της Intelligence Service, ο Κώστας A. απόστρατος σήμερα αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, τα περισσότερα ξενοδοχεία της περιοχής Ομονοίας στην Αθήνα ήταν τότε κατειλημμένα από εθελοντές που περίμεναν να εγγραφούν στους καταλόγους της ελληνικής λεγεώνας, ενώ υπήρχε ένα συγκροτημένο σώμα από φοιτητές και νεολαίους της Κρήτης που ανέμενε να αποσταλεί στο Ανατολικό Μέτωπο. Τα γραφεία “εθελοντών ρωσικού Μετώπου” βρίσκονταν στο Σύνταγμα, στην οδό Φιλελλήνων.

Τη λεγεώνα αυτή ο Μπάκος πρότεινε να τη διοικεί ο υπασπιστής του Βουδικλάρης μαζί με έναν άλλον ανώτερο αξιωματικό. Οι υπουργοί Γκοτζαμάνης και Λογοθετόπουλος καθώς και άλλοι “εξωκυβερνητικοί κύκλοι” υποστήριξαν την πρόταση του συναδέλφου τους, όπως έγραψε ο Τσολάκογλου στα απομνημονεύματά του. Θιασώτες της Κυανόλευκης Μεραρχίας ήταν ο συνταγματάρχης Νικ. Κουρκουλάκος μαζί με τον αδελφό του Στέφ. Κουρκουλάκο.

Συνήγορος στην προσπάθεια αυτή ήταν ο ελληνομαθής Γερμανός στρατιωτικός ακόλουθος φον Κλεμ, ο οποίος είχε αγαστή συνεργασία με τον Μπάκο. Ο Τσακαλώτος αργότερα ισχυρίσθηκε ότι ο στρατηγός αρχικά φαινόταν ως υποστηρικτής της ιδέας αποστολής εθελοντών στο ρωσικό μέτωπο επειδή ήθελε να δείξει στον Κλεμ ότι συμφωνούσε μαζί του, ύστερα όμως έπραξε τα πάντα για να την υπονομεύσει.

Ενώ η πληροφορία αυτή είναι ελεγχόμενη από πλευράς ακρίβειας, γεγονός είναι ότι ο άνθρωποι του Τσολάκογλου διοχέτευσαν στους Ιταλούς την ”πληροφορία” ότι «οι προθυμοποιούμενοι δια να ενδυθούν και να εξοπλισθούν (σ.σ. της λεγεώνας) προτίθενται να λιποτακτήσουν εις τα βουνά δια να κτυπούν εκείθεν τους Ιταλούς κυρίως και δευτερευόντως τους Γερμανούς» (Απομνημονεύματα Τσολάκογλου, σελ. 235). Ο Ιταλός πρεσβευτής έντρομος έσπευσε να μεταβεί στη γερμανική πρεσβεία για να συζητήσει την αναβολή της αποστολής. Στις 12 Αυγούστου 1941 ο Αλτενμπουργκ τηλεγράφησε στο Βερολίνο για να πάρει τις τελικές οδηγίες σχετικά με τη συγκρότηση της Ελληνικής Λεγεώνας. Ανέφερε στους προϊσταμένους του στο Υπουργείο Εξωτερικών ότι “η Ελληνική Κυβέρνησις είχε προχωρήσει στις προετοιμασίες της τόσο, που μένει πλέον να κάνει την πρέπουσα διαφήμισιν μέσω του Τύπου για την δημιουργίαν της Λεγεώνας”.

Την ίδια ημέρα που το τηλεγράφημα έφθανε στη γερμανική πρωτεύουσα ο εκεί Ιταλός επιτετραμμένος Κοσμέλι επέδιδε διάβημα εκ μέρους της Ρώμης στον Ρίμπεντροπ ζητώντας να μην επιτραπεί η αποστολή Ελλήνων εθελοντών στο Ανατολικό Μέτωπο, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Ο Ρίμπεντροπ θέλοντας να ικανοποιήσει την ιταλική πλευρά ενημέρωσε τον Αλτενμπουργκ στην Αθήνα ότι η οριστική απόφαση του Βερολίνου στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι να μην επιτραπεί η συγκρότηση της Ελληνικής Λεγεώνας.

Δυο μέρες αργότερα ο πληρεξούσιος του Ράιχ στην Ελλάδα, κόμης Αλτενμπουργκ, απάντησε στον στρατηγό Τσολάκογλου πως “επειδή συγκεντρώθηκαν πολλές λεγεώνες στη Ρωσία, δημιουργήθηκε θέμα ανεφοδιασμού και προς το παρόν δεν τίθεται θέμα”. Η επίσημη ανακοίνωση των Αρχών Κατοχής έλεγε πως για “λόγους τεχνικούς δεν είναι δυνατόν να σταλεί η Λεγεώνα εις την Ρωσίαν”.

Ορισμένοι ιστορικοί αναφέρουν πως η αναβολή της συγκρότησης της “Κυανόλευκης Μεραρχίας” οφειλόταν στις λανθασμένες “πληροφορίες” κάποιων αντιστασιακών οργανώσεων που πολύ έξυπνα διοχέτευσαν στην ιταλική πρεσβεία. Η υιοθέτηση αυτής της εκδοχής είναι μάλλον ατόπημα παρά πραγματικότητα, αφού την εποχή εκείνη δεν γινόταν καν λόγος για αντίσταση ή αντιστασιακές οργανώσεις, ενώ οι μόνες εμφανιζόμενες και άξιες λόγου ομάδες ήταν οι γερμανόφιλες.

Η πιθανότερη εκδοχή λοιπόν φαίνεται να είναι η θέση του Τσολάκογλου, όπως αυτή αναφέρεται στα Απομνημονεύματα και στην κατάθεση στο Ειδικό Δικαστήριο Δοσιλόγων αμέσως μετά τον πόλεμο: ότι δικοί του άνθρωποι διεμήνυσαν στους Ιταλούς ότι οι εθελοντές της λεγεώνας θα λιποτακτούσαν και θα έβγαιναν στα βουνά για να πολεμήσουν αργότερα τους Ιταλούς. Ένας μάρτυρας στη δίκη, ο Ορ. Παπαναγιώτου, μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ένωσης Εφέδρων Αξιωματικών, κατέθεσε πως ο Τσολάκογλου κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στη Θεσσαλία μίλησε στη Λάρισα για την αποστολή της “Κυανόλευκης” μεραρχίας. Προφανώς όμως το έπραξε για να κολακεύσει τους Ιταλούς ή γιατί ήταν αναγκασμένος να το κάνει. Άλλωστε η άρνησή του -παρά τις πιέσεις των γερμανόφιλων κύκλων να κηρύξει τον πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης του δίνει το δικαίωμα να υποστηρίζει την άποψή του. Οργανωμένη ελληνική λεγεώνα, όπως εκείνες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών (Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία κ.ά.) δεν υπήρξε ποτέ. Υπήρξαν όμως αρκετοί μεμονωμένοι Έλληνες που πρόλαβαν και κατατάχθηκαν αρχικά στις μεραρχίες οι οποίες σχηματίσθηκαν από εθελοντές των λαών του Καυκάσου και κυρίως σε μονάδες των Ελλήνων του Πόντου με αρχηγό τον συνταγματάρχη Σονίν Κρομιάδη.

Ένας μάλιστα εθελοντής, ο Θωμάς Μπουρτζάλας, πρώην χωροφύλακας και σωματοφύλακας του υπουργού του Λαϊκού Κόμματος Στρατού, έλαβε μέρος στη μάχη του Στάλινγκραντ (Οκτώβριος 1942 -Φεβρουάριος 1943), αλλά κατόρθωσε να σωθεί από την εξόντωση της 6ης Στρατιάς και να αποφύγει την αιχμαλωσία. Επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε νέα καθήκοντα με τον βαθμό του ανθυπομοιράρχου στη γερμανική αστυνομία (GFΡ). Η υπηρεσία της GFP στεγαζόταν στο Μέγαρο Λινάρδου επί της οδού Πατησίων.
Ο Μπουρτζάλας μεταπολεμικά δικάσθηκε από το Ειδικό Δικαστήριο και παρέμεινε στις φυλακές επί δέκα περίπου χρόνια (1945-1955). Αρκετά χρόνια αργότερα, στις 22 Απριλίου 1967, μία μόλις ημέρα μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ανέφερε σε μια τυχαία συνάντηση στον παλαιό συγκροτούμενο του Κ. Γεώργιο πως “…το πραξικόπημα δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά δάκτυλος της CIA και των ΗΠΑ για να ελέγξουν τη χώρα που όδευε προς τον Κομμουνισμό”.

Για τον Μπουρτζάλα και τους ομοϊδεάτες του η τελευταία ελπίδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη ολόκληρη να ξεφύγουν από τον επικίνδυνο στραγγαλισμό του Μπολσεβικισμού και της διεφθαρμένης πλουτοκρατίας του Καπιταλισμού, θάφτηκε στα ερείπια του Βερολίνου τον Μάιο του 1945. Ο Γ. Χρήστος (Ελληνοπόντιος δεκανέας της Εθνικιστικής Στρατιάς του Ρώσου στρατηγού Αντρέι Βλασώφ), που ζει σήμερα σε μεγάλη ηλικία στην Καλλιθέα, ανέφερε πως κατά τους πρώτους μήνες του 1942 σχηματίσθηκαν στα γερμανικά μετόπισθεν με την προτροπή του Χίμλερ οι πρώτες ρωσικές αντικομουνιστικές μονάδες από λιποτάκτες του Σοβιετικού Στρατού.

Πολύ γρήγορα στον RNNA και αργότερα ΡΟΑ (Ρωσικό Εθνικό Απελευθερωτικό Στρατό) κατατάχτηκαν και άνδρες άλλων εθνικοτήτων που αναζητούσαν την εθνική τους ταυτότητα και ανεξαρτησία. Διοικητής του πρώτου συγκροτημένου σώματος του ΡΟΑ, που αποτελείτο από 6 τάγματα πεζικού και 1 μηχανικού με μια μονάδα πυροβολικού (δύναμης 10.000 ανδρών), ήταν ο Ελληνοπόντιος συνταγματάρχης Σ. Κρομιάδης. Ο Κρομιάδης, που είχε προσωπική φιλία με τον Βλασώφ, έπεισε τον Ρώσο στρατηγό να προχωρήσουν με ταχύτερο ρυθμό τη στρατολόγηση εθελοντών από τους λαούς του Καυκάσου. Περισσότεροι από 20.000 Ελληνοπόντιοι κατατάχθηκαν στον ΡΟΑ. Το 7ο Σύνταγμα, στο οποίο υπηρετούσε ο Γ. Χρήστος, ήταν αμιγώς ελληνικό και παρέτασσε 1.500 πλήρως εξοπλισμένους άνδρες.

Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν υποστεί την άγρια σταλινική τρομοκρατία και τις διώξεις του 1935-1940. Ο Γ. Χρήστος είχε χάσει τον πατέρα του σε κάποιο στρατόπεδο γκούλαγκ στη Σιβηρία, όπως και πολλοί άλλοι. Με τους εθνικιστές του ΡΟΑ θεωρούσε πως μπορούσε να εκδικηθεί τους κομμουνιστές και να αποδοθεί ένα είδος αυτονομίας στον Πόντο σύμφωνα με τις υποσχέσεις των Γερμανών και του Βλασώφ. Οι Ελληνοπόντιοι του ΡΟΑ έφεραν στην αριστερή επωμίδα τα ελληνικά χρώματα (μπλε και λευκό) και δεξιά το έμβλημα με τα γράμματα ΡΟΑ.

Τα γερμανικά στρατεύματα είχαν στις τάξεις τους πάνω από 300.000 ευρωπαίους εθελοντές. Από τις 39 μεραρχίες των Waffen-SS, μόνο μία ήταν αμιγώς γερμανική. Τα Waffen SS άνοιξαν τις τάξεις τους για να συμπεριλάβουν 20.000 Γάλλους εθελοντές, 60.000 μουσουλμάνους διαφόρων εθνικοτήτων, 40.000 Ολλανδούς, 8.000 Νορβηγούς, 6.000 Δανούς, 15.000 Εσθονούς, 18.000 Ισπανούς, 13,000 Φλαμανδούς, 6.000 Βαλλώνους, 1.000 Έλληνες κ.ά. Στα αρχεία της Wehrmacht αναφέρονται και κάποια ονόματα Κυπρίων εθελοντών, που οι περισσότεροι χάθηκαν στις αιματηρές μάχες του ανατολικού μετώπου.

Leon Degrelle, SS Wallonien - Εκστρατεία Προς Ανατολάς

Ένας από τους πιο γνωστούς Ευρωπαίους εθελοντές που πολέμησαν κατά την διάρκεια του Δευτέρου Μεγάλου Πολέμου μέσα από τις τάξεις των WAFFEN ( μάχιμων) SS ήταν ο Leon Degrelle Βέλγος Βαλλόνος στην καταγωγή αρχηγός του ρεξιστικού κόμματος του Βελγίου και στρατιώτης στις τάξεις της λεγεώνας της Βαλλονίας . Κατά την διάρκεια του πόλεμου συμμετείχε σε εκατοντάδες μάχες του Ανατολικού Μετώπου ξεκινώντας από τον βαθμό του δεκανέα και φτάνοντας μέχρι αυτόν του διοικητή της λεγεώνας. Μετά τον πόλεμο συνέχισε να υπερασπίζεται με πάθος τις ιδέες του μέχρι τον θάνατο του και αποτέλεσε φωτεινό σύμβολο Ευρωπαίου Εθνικοσοσιαλιστή που ποτέ δεν υπέστειλε την σημαία του αγώνα για τα ιδανικά του.
Γεννήθηκε στο Βέλγιο στις 15 Ιουνίου του 1906 στο Bouillon του Λουξεμβούργου και μεγαλώνοντας άρχισε να δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα πολιτικά πεπραγμένα της πατρίδας του. Συμμετείχε σε κάποια παλιά κομματικά σχήματα γρήγορα όμως διαφοροποιήθηκε από αυτά και μαζί με άλλους ίδρυσε το Ρεξιστικό κόμμα ( από το λατινικό Christus Rex Χριστός Βασιλιάς ).

Ο ρεξισμος περιγράφεται ως ένα ρωμαιοκαθολικό αντικοινοβουλευτικό αντικαπιταλιστικό σύστημα και η εμφάνιση του στα μέσα της δεκαετίας του 30 έκανε σοβαρή εντύπωση στο Βέλγιο όπως φαίνεται και από την επιτυχία του στις εκλογές του 1936 όπου έλαβε 11,5 % των ψήφων και εξέλεξε 21 βουλευτές και 12 γερουσιαστές. Ο Ντεγκρελ ηγέτης του κόμματος υποστήριζε την εγκαθίδρυση ενός συστήματος στα πρότυπα του Ιταλικού Φασισμού ενώ ήταν υπέρ των Φλαμανδών Εθνικιστών και επιθυμούσε την συνεργασία με την Γερμανία.
Μετά την επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και την γερμανική πρόσκληση για κατάταξη εθελοντών ο Ντεγκρελ ενθουσιασμένος πρωτοστάτησε στην ίδρυση της Λεγεώνας της Βαλλονίας και παρά την προσφορά των Γερμανών να του δοθεί βαθμός αξιωματικού εκείνος αρνήθηκε λέγοντας ότι έπρεπε να εκπαιδευτεί πρώτα για να αποκτήσει εμπειρία. Έτσι ως δεκανέας αποτέλεσε έναν από τους χίλιους περίπου Βέλγους στην πλειοψηφία τους ρεξιστες που συγκρότησαν την λεγεώνα και τον Αύγουστο του 1941 εντάχθηκε στο Γερμανικό Στρατό με την ονομασία Βαλλονικό Τάγμα Πεζικού 373 και μεταφέρθηκε στην Πολωνία για εκπαίδευση. Από το φθινόπωρο του 1941 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1942 η μονάδα πήρε μέρος σε επιχειρήσεις εσωτερικής ασφάλειας στην Πολωνία και τον Μάιο του 1942 εντάχθηκε στις εφεδρείες της 68ης Μεραρχίας Πεζικού. Τον Ιούνιο του 1942 μεταφέρθηκε στην 97η Μεραρχία Κυνηγών και έλαβε μέρος στις μάχες ανατολικά του Σταλιγκραντ. Τον Ιούνιο του 1943 η μονάδα μεταφέρθηκε στα SS ως ταξιαρχία εφόδου WALLONIEN ( SS Sturmbrigade Wallonien ) εντάχθηκε στην δύναμη της Μεραρχίας WIKING με την οποία έλαβε μέρος σε σκληρές μάχες το 1943. Τον Νοέμβριο του 1943 η μεγάλη ώρα για την λεγεώνα φτάνει. Κυκλωμένη στο Τσερκασυ θα συμμετάσχει στην έφοδο για την διάσπαση του κλοιού πολεμώντας ηρωικά επί μέρες ως οπισθοφυλακή θα υποστεί τρομερές απώλειες ( από τους 2.000 άνδρες θα απομείνουν 632 ) αλλά θα καταφέρει να βγει από τον κλοιό. Στις 20 Φεβρουαρίου του 1944 ο Λοχαγός πλέον Ντεγκρελ λαμβάνει προσωπικά από τον Αδόλφο Χίτλερ τον Σταυρό των Ιπποτών και θα τον ακούσει να λέει ''Εάν είχα γιο θα ήθελα να ήταν σαν τον Λεον''. Η επιστροφή στο Βέλγιο για αναδιοργάνωση ήταν αποθεωτική. Πάνω σε άρματα και σε εκατοντάδες οχήματα μάχης σε μια ατελείωτη σειρά 14 χιλιομέτρων διέσχισαν την Φλάνδρα και είχαν μια ένδοξη υποδοχή στις Βρυξέλλες από 100.000 ανθρώπους. Τον Απρίλιο του 1944 η μονάδα θα λάβει μέρος στην μάχη του Ναρβα. Τον Αύγουστο του 1944 ο Ντεγκρέλ λαμβάνει τα φύλλα δρυός του Σταυρού των Ιπποτών ( ο πρώτος μη Γερμανός που έλαβε τέτοια διάκριση ) καθώς και το χρυσό έμβλημα του εκ συστάδην μάχης το οποίο έπαιρναν όσοι συμπλήρωναν 75 ημέρες συνεχούς μάχης σώμα με σώμα. Τον Νοέμβριο του 1944 έλαβε την οριστική ονομασία 28η Μεραρχία Εθελοντών των SS WALLONIEN. Τον Ιανουάριο του 1945 η WALLONIEN με δύναμη 4.000 ανδρών συμμετείχε σε σκληρές μάχες στην Πομερανία , στον Κάτω Οντερ από τις οποίες έχασε το 80% της δύναμης της. Το τέλος του πόλεμου βρήκε την Μεραρχία στο Σλεσβινγκ Χολσταιν της Δανίας. Από κει ο Ντεγκρελ διέφυγε στην Νορβηγία και κατόπιν στην φρανκικη Ισπανία παίρνοντας μαζί του τις σημαίες της λεγεώνας και τα παράσημα του. Καταδικασμένος σε θάνατο από την δημοκρατική κυβέρνηση της χώρας του παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής το 1994 στην Μάλαγα της Ισπανίας. Κέρδισε στο πεδίο της μάχης όλα του τα παράσημα και παρέμεινε πιστός στις ιδέες του μέχρι το τέλος δηλώνοντας σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις ''για το μόνο πράγμα που λυπάμαι από τον πόλεμο είναι ότι χάσαμε''

Ιλαρχος SS Michael Wittmann

Ο Μίχαελ Βίττμαν (Michael Wittmann) ήταν ένας από τους πιο γνωστούς Γερμανούς αρματιστές. Κατετάγη στην Λαιμπσταντάρτε (Leibstandarte, σωματοφυλακή) το 1937 και έμελλε να γίνει ο πρώτος άσσος των αρμάτων μάχης μέχρι τον θάνατό του στη Νορμανδία στις 8 Αυγούστου 1944. Μέχρι τότε ο Βίττμαν είχε καταστρέψει σε διάστημα τριών ετών 138 εχθρικά άρματα και πυροβόλα. Οι επιτυχίες του Βίττμαν εξαρτώνταν κατά πολύ από τον, για μεγάλο χρονικό διάστημα, πυροβολητή του, τον Μπαλτάζαρ Βολ, ο οποίος διακρινόταν από μία σχεδόν υπεράνθρωπη ικανότητα να ευστοχεί, ενώ το άρμα βρισκόταν σε κίνηση. Με τον βαθμό του δεκανέα διακρίθηκε στις επιχειρήσεις στην Πολωνία το 1939 και στη Γαλλία το 1940.

Οι προοπτικές του φάνηκαν από τις πρώτες μέρες της εισβολής στη Σοβιετική Ένωση. Προωθήθηκε στη Σχολή Αξιωματικών του Μπαντ Τελτζ και καθιερώθηκε ως άσσος των αρμάτων στη μάχη του Κουρσκ. Χαρακτηριστική των ικανοτήτων του ήταν η δράση του στο Βιγιέρ Μποκάζ. Ο Βίττμαν αρνήθηκε στη συνέχεια την τοποθέτησή του ως εκπαιδευτή σε σχολές τεθωρακισμένων των Waffen SS. Η δράση του και η ζωή του τερματίσθηκαν στις 8 Αυγούστου 1944 στην περιοχή του Σιντώ, κατά τη διάρκεια προσπαθειών ανακατάληψης της Καν, όταν το Tiger του εξερράγη.

Ο μεγαλύτερος αρματιστής της ιστορίας ήταν εξωτερικά ένας ήπιος άνθρωπος, ο οποίος παρέμενε ήρεμος κατά τη διάρκεια της μάχης και διέθετε το χάρισμα της πρόβλεψης των κινήσεων του αντιπάλου. Εκτός από τον Βολ, γενικά ο Βίττμαν είχε πάντα άψογη συνεργασία με τα πληρώματα των αρμάτων στα οποία υπηρετούσε, οι άνδρες των οποίων εμπνέονταν από αυτόν.

Παρασημοφορήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών (Ritterkreuz) του Σιδηρού Σταυρού μετά φύλλων Δρυός και Ξιφών.